Το δικό μας αστέρι...

Πού είναι άραγε το δικό μας αστέρι; Πού και γιατί χάσαμε τη «λάμψη» μας; Πού πρέπει να την αναζητήσουμε;    

Αφιερώνουμε πολύ χρόνο καθημερινά προκειμένου να υιοθετήσουμε και να συσσωρεύσουμε, όντας επηρεασμένοι από  εξωτερικούς και εφήμερους παράγοντες, «ενδεδειγμένες συμπεριφορές» (συναναστροφή με «δυνατούς» ανθρώπους, απαξίωση ηθικών αρχών και αξιών) και υλικά αγαθά, ζώντας πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκφράσουμε και θα εξελίξουμε πλήρως το δυναμικό μας.

Τι ζητούν τα παιδιά από τον Άγιο Βασίλη και τι από τους γονείς τους;

Τα παιδιά λατρεύουν τα Χριστούγεννα και κάθε χρόνο γράφουν το καθιερωμένο τους γράμμα στον αγαπημένο τους άγιο Βασίλη ζητώντας του να τους φέρει το πολυπόθητο παιχνίδι ή gadget που θέλουν διακαώς να αποκτήσουν. Τι γίνεται όμως όταν τους ζητηθεί να γράψουν και ένα γράμμα στο μπαμπά και στη μαμά ζητώντας κι απ” αυτούς το Χριστουγεννιάτικο δώρο της αρεσκείας τους;

"Η ιστορία της απληστίας": Ένα animation βίντεο για την ανθρώπινη απληστία

Η απληστία είναι ένα σύνηθες χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Όσα και να αποκτήσουμε στη ζωή, είτε υλικά αγαθά είτε σχέσεις και συναισθήματα, ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντοτε θα επιθυμούμε περισσότερα. Αυτό πραγματεύεται το παραπάνω σύντομο αλλά εύστοχο animation, με μια δόση χιούμορ αλλά πάνω από όλα με στόχο να προβληματίσει.

Η άσκηση του καθρέφτη για αποδοχή και αγάπη του εαυτού

Η ποιότητα της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας επηρεάζει την ποιότητα όλων των σχέσεων που διατηρούμε στη ζωή μας και αντανακλάται σ’ αυτές. Η ικανότητά μας να αγαπάμε τον εαυτό μας αυξάνει την αυτοπεποίθησή μας ότι θα μπορέσουμε να συνδεθούμε με την εσωτερική μας σοφία και να καλλιεργήσουμε τα δώρα της ψυχής μας, με τα οποία ήρθαμε σ’ αυτή τη γη. Η ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας, μας βοηθά να αναγνωρίσουμε πότε μας αγαπούν οι άλλοι και συνήθως αυτή η ικανότητα διευκολύνει τους άλλους να μας αγαπήσουν. Αγαπώντας τον εαυτό μας μπορούμε πολύ πιο εύκολα να αγαπήσουμε άνευ όρων.

«Θυσιάστηκα για τα παιδιά μου…»

Δεν είναι λίγοι οι γονείς των οποίων η απόφαση να δημιουργήσουν οικογένεια τους οδηγεί σε ολοκληρωτική παραίτηση από τις προσωπικές τους ανάγκες και επιθυμίες, σε αποξένωση από  το σύντροφο τους  και, τελικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό. Με τον ερχομό των παιδιών, οι γονείς αφοσιώνονται αποκλειστικά στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγησή τους, αφιερώνοντας σε αυτά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους. Τα παιδιά τους αποτελούν την πρώτη και μοναδική προτεραιότητα και γι’ αυτό το λόγο, κάνουν αμέτρητες θυσίες ∙ αποκόπτονται από τους φίλους τους, παραβλέπουν τις προσωπικές τους ανάγκες, δεν αφιερώνουν σχεδόν καθόλου χρόνο στον εαυτό τους ή για να ασχοληθούν με δραστηριότητες που είχαν πριν αποκτήσουν οικογένεια και δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση για το χτίσιμο της σχέσης του ζευγαριού.

Η πραγματική αιτία του φόβου

Εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι φοβούνται επειδή βρίσκονται σε κάποια επικίνδυνη κατάσταση. Θα ’λεγαν, για παράδειγμα, ότι όταν ανεβαίνουν στο αεροπλάνο, αυτό τους κάνει να φοβούνται.

Θα έλεγαν, επίσης, πως αν ένας γιατρός τούς ανακοινώσει πως πάσχουν από καρκίνο και θα πεθάνουν μέσα σε τρεις μήνες, το γεγονός αυτό θα πρέπει να τους κάνει να φοβηθούν. Μια κατάσταση πολέμου, μια ληστεία στο δρόμο, η απόρριψη, η αποτυχία σε μια σημαντική επιδίωξη, όλα αυτά θεωρούνται αιτίες φόβου, νευρικότητας, ανησυχίας ή άγχους.

Τα μη λαμπερά παιδιά

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης – Φυσικός

Ας μην το ξεχνάμε αυτό, εμείς οι εκπαιδευτικοί, όταν κάποια παιδιά μας σπάνε τα νεύρα, όταν κάνουν φασαρία, όταν δεν μας προσέχουν, όταν δεν έχουν πρόοδο, όταν γενικά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Λίγη προσοχή ζητάνε και συνήθως αντί να τους τη δώσουμε, τους τη στερούμε ως τιμωρία. Τουλάχιστον ας τους μάθουμε να ζητάνε την προσοχή με πιο όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή τη λάμψη. Τότε είναι πολύ πιθανό αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με τη μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.

Ο λευκός τοίχος

Δύο άνθρωποι που ήταν σοβαρά άρρωστοι έμεναν στο ίδιο δωμάτιο στο νοσοκομείο. Στον έναν ασθενή οι γιατροί είχαν συστήσει να σηκώνεται από το κρεβάτι του μία ώρα κάθε απόγευμα. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος ήταν ακίνητος στο κρεβάτι. Οι δύο ασθενείς μιλούσαν αδιάκοπα για ώρες. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές του, για τα σπίτια τους, τις δουλειές του, τη θητεία τους στο στρατό, τις διακοπές τους και τα ταξίδια τους.

4 βήματα για να μετατρέψετε τις δυσκολίες σε ευκαιρίες

Υπάρχει ένα γνωστό, σοφό ρητό το οποίο λέει «Τις Κρίσεις δεν μπορούμε να τις διαλέξουμε, μπορούμε να διαλέξουμε όμως το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε». Τελικά, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις στη ζωή, θα καθορίσει εάν πρόκειται για μια μεγάλη ευκαιρία ή μια μεγάλη καταδίκη, για ένα μεγάλο δώρο ή μια μεγάλη τιμωρία.

Τα παιδιά σας δεν σάς ανήκουν

H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή

Μην ακρωτηριάζετε ψυχικά το παιδί σας γιατί μόνο εκείνο μπορεί να βρει το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στην διάπλαση της ψυχής του. Δεν πρέπει να προσπαθείτε να ελέγχετε τα παιδιά σας και να τα περιορίζετε σχεδιάζοντας το μέλλον τους, γιατί η αβεβαιότητα είναι πρώτος νόμος της δημιουργίας. Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμπαν παίζεται συνεχώς ένα ουράνιο παιχνίδι, στο οποίο όλα είναι δυνατά, και ένα ελεύθερο πνεύμα ανά πάσα στιγμή έχει μπροστά του άπειρες επιλογές.

Children: Το σκληρό πρόσωπο του εκπαιδευτικού συστήματος

Ένα εκπληκτικό animation βίντεο που αποτυπώνει το σκληρό πρόσωπο του εκπαιδευτικού συστήματος και την προσπάθειά του για ομογενοποίηση της σκέψης και ενοχοποίησης του διαφορετικού.

Πάρε απόσταση, δώσε χρόνο

Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί πνιγμένοι από την καθημερινότητά μας, η οποία είναι τόσο γεμάτη και ταυτόχρονα η ζωή μας τόσο άδεια; Ζούμε και δεν ζούμε την ίδια στιγμή. Τα βιώνουμε όλα τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε να τα απολαύσουμε. Τρέχουμε για τα μεγάλα και χάνουμε τα μικρά, καθημερινά, απλά πράγματα που, όμως, «νοστιμεύουν» τη ζωή μας.

Το κορίτσι και η αλεπού: ένα σύντομο animation βίντεο για τη δύναμη της συγχώρεσης

Το παρακάτω animation βίντεο πραγματεύεται τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης. Όταν ένα μικρό κορίτσι πιάνει την αλεπού που σκοτώνει τα ζώα της, πρέπει να αποφασίσει την τιμωρία ή τη συγχώρεσή της. Τελικά, η απόφασή της θα επηρεάσει πολύ και τη δική της τύχη στη συνέχεια…

Θύτες και θύματα στις ερωτικές σχέσεις

Πολλοί άνθρωποι κουβαλούν μια λάθος εικόνα για τον εαυτό τους, μια εικόνα που κάποιος τους πρόβαλε, που τοποθέτησε στην ψυχή τους από όταν ήταν παιδιά, και πλέον πορεύονται με ένα πρόσωπο που δεν είναι δικό τους, οπότε δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και πολύ περισσότερο να εμπιστευτούν την αληθινή τους ταυτότητα και να πιστέψουν στην αξία τους.

Να αγαπάς τον εαυτό σου

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του χαρίζεις αγκαλιές και χάδια και να τον φροντίζεις. Για να ξέρει τι επιτρέπεται στους άλλους , όχι λιγότερα, και σε αυτούς να δίνει τα πιο πολλά, τα πιο ιδιαίτερα και τα πιο ξεχωριστά.

Το βάζο

Ο καθηγητής Ψυχολογίας άρχισε το μάθημά του, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσαν άλλα, κοίταξε τους φοιτητές του και τους ρώτησε αν το βάζο είχε γεμίσει, κι εκείνοι είπαν πως είχε γεμίσει. Έπειτα ο καθηγητής πήρε μερικά χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο, κουνώντας το, κι αυτά γέμισαν τα κενά ανάμεσα στα μπαλάκια. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια, ρώτησε τους φοιτητές αν το βάζο ήταν γεμάτο κι αυτοί, κάπως σαστισμένοι, είπαν πως ήταν. Στη συνέχεια, ο καθηγητής πήρε άμμο, την έριξε στο βάζο και γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια. Ρώτησε και πάλι τους φοιτητές αν το βάζο ήταν γεμάτο, κι αυτοί απάντησαν με μια φωνή "Ναι!". Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δύο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο, ενώ οι φοιτητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

Πώς αντιλαμβάνονται την ομορφιά οι τυφλοί

Για τους συνανθρώπους μας που δεν μπορούν να δουν, που τα αισθητήρια όργανα της όρασης έχουν υποστεί βλάβη, η ομορφιά έχει εντελώς άλλη έννοια και σημασία σε σχέση με εκείνους που έχουν η όρασή τους λειτουργεί κανονικά.

Μη ζηλεύεις ξένες ευτυχίες. Φτιάξε τη δική σου!

Πάντα έβλεπα την ευτυχία των άλλων και την ζήλευα. Από μικρό παιδί. Όμως, κακία δεν έτρεφα μέσα μου, για κανέναν. Τί έφταιγαν εκείνοι που ήταν ευτυχισμένοι; Τι έφταιγαν που εγώ τους ζήλευα. Τι έφταιγαν που εγώ ήμουν δυστυχισμένος;

Dyslexia: Μια μικρού μήκους ταινία για τη δυσλεξία και τις δυσκολίες της

Το περιεχόμενο της παρακάτω μικρού μήκους ταινίας είναι οι καταστάσεις και οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλά παιδιά αλλά και ενήλικες με δυσλεξία, φαινόμενο που πολλές φορές δεν φτάνει καν στο στάδιο της διάγνωσης. Το μήνυμα της ταινίας είναι η ευαισθητοποίηση πάνω στο ζήτημα αλλά και να τονιστεί πως η έγκυρη διάγνωση της δυσλεξίας μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά, αλλά και τους γονείς τους, να αντιμετωπίσουν το θέμα των μαθησιακών δυσκολιών με μεγαλύτερη ευκολία και ετοιμότητα.

Η ζωή μας πίσω από μία οθόνη

Πόσες οθόνες υπάρχουν στη ζωή μας; Η τηλεόραση, ο υπολογιστής, το κινητό; Πόσες ώρες περνάμε πίσω από αυτές τις οθόνες; Πόσες από αυτές τις ώρες είναι δημιουργικές, μάς προσφέρουν νέες γνώσεις και ερεθίσματα, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους;

Πώς αισθανόμαστε όταν - επιτέλους -  ξεκολλήσουμε από αυτές τις οθόνες; Συνήθως έχουμε αδειάσει. Υπάρχει ένα αίσθημα κενότητας μέσα μας. Δεν έχουμε αντλήσει τίποτα το ουσιαστικό ∙ αντιθέτως, έχουμε σπαταλήσει όλη μας την ενέργεια και πλέον δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα καινούριο.

Το κλάμα είναι σημάδι δύναμης και όχι αδυναμίας

Δυστυχώς, δεν είναι όλα τα συναισθήματα ίδια και ίσα. 

Το περισσότερο κοινά αποδεκτό συναίσθημα, η χαρά, είναι ένα σημάδι αυτοπεποίθησης, ασφάλειας και επιτυχίας. Ακόμα κι αν πρέπει να το προσποιηθείς σαν συναίσθημα, ξέρουμε πως το να βγάζεις προς τα έξω την εικόνα του ευτυχισμένου, είναι ένας τρόπος για να κερδίσεις ανθρώπους και φίλους.

Η λύπη από την άλλη, είναι μια κατηγορία από μόνη της. Μοιάζει να συνδέεται με την αποξένωση και όταν εκφράζεται απόλυτα, γίνεται μέχρι και κατακριτέα. Οι εκφράσεις λύπης, είναι σημάδι αδυναμίας και ανασφάλειας. Είναι άδικο για την κουλτούρα μας να τοποθετεί την λύπη σε τόσο στενά όρια. Είναι καταστροφικό, ανθυγιεινό και άδικο για την ζωή ενός ανθρώπου. Οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκφράσουν την λύπη τους στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο υγιείς και πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που την καταπιέζουν.

Η μοντέρνα ανατροφή των παιδιών δυσχεραίνει τη συναισθηματική τους ανάπτυξη

Ας δούμε μερικά ιδιόμορφα (και ενοχλητικά) γεγονότα για την κοινωνία μας:

-Τα παιδιά είναι περισσότερο υπέρβαρα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.

-Παίζουν περισσότερα βιντεοπαιχνίδια και βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από ποτέ.

-Βρίσκονται σε υπερδιέγερση από τα αναψυκτικά και τα κινούμενα σχέδια και, στη συνέχεια, τα γεμίζουμε με φάρμακα, όταν δεν μπορούν να εστιάσουν τη προσοχή τους μέσα στη τάξη.

-Οι γονείς παίρνουν διαζύγιο σε υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της αξίας ενός παιδιού και την προσωπική ανάπτυξη.

Μαθήματα αυτοεκτίμησης! Πώς θα μάθει το παιδί να αγαπάει τον εαυτό του!

Επειδή όλοι χρειαζόμαστε αυτοεκτίμηση - και είναι κάτι που μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία!

Αυτοεκτίμηση είναι η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας. Είναι η αίσθηση που έχουμε σχετικά με τα χαρακτηριστικά και τις αξίες που βλέπουμε μέσα μας. Αυτοεκτίμηση είναι η γνώση πως αξίζουμε να μας αγαπήσουν, πως είμαστε ικανά και ξεχωριστά άτομα.

Πώς δυσκολεύουμε τη ζωή μας χωρίς λόγο

Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα του «Ποιοί Είμαστε», συνειδητοποιώ πως χαθήκαμε στο δρόμο της επίλυσης αυτού του μπλεγμένου κουβαριού και κάναμε τη ζωή μας πιο δύσκολη απ’ όσο είναι.

Οι νεότεροι –κυριολεκτικά- εαυτοί μας θα γελούσαν αν τους δείχναμε τη τωρινή ψυχοσωματική κατάστασή μας.

Αλήθεια, έχετε βάλει ποτέ το νεότερο εαυτό σας, ως κριτή αυτού που είστε τώρα;

Κοινωνικό πείραμα: Συστέγασαν γηροκομείο και νηπιαγωγείο

Ένα πρωτότυπο κοινωνικό πείραμα ξεκίνησε στο Σιάτλ που δίνει χαρά στους ηλικιωμένους αλλά και τα παιδιά. Συγκεκριμένα, στο St. Vincent αποφάσισαν να συστεγάσουν ένα γηροκομείο με ένα νηπιαγωγείο και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.

Η τέχνη ν' αγαπάς έναν άλλον άνθρωπο

Οι Άνθρωποι Διαφέρουν Μεταξύ τους. Είναι σημαντικό ν΄αναγνωρίσει κανείς αυτή τη βασική αλήθεια αν θέλει να δημιουργήσει θετικές και τρυφερές σχέσεις. Στην πράξη, πάντως, δεν το αναγνωρίζουμε αυτό. Αντίθετα, έχουμε την τάση ν΄αλλάξουμε ο ένας τον άλλο. Θυμώνουμε, αντιστεκόμαστε και απορρίπτουμε τις διαφορές μας. Έχουμε την απαίτηση, οι άνθρωποι που ζουν μαζί μας, να αισθάνονται, να σκέπτονται και να φέρονται όπως εμείς.

Το κενό της αφθονίας

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να προσκολλόμαστε σε αυτά που υπάρχουν στη ζωή μας ∙ τα αντικείμενα, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τις δουλειές, τις καταστάσεις, τις απόψεις, τις πεποιθήσεις. Ακόμα κι αν αυτά δεν μας δίνουν πια την ικανοποίηση που μας έδιναν, δεν μας κάνουν πια ευτυχισμένους. Φοβόμαστε να τα αφήσουμε πίσω μας, φοβόμαστε μήπως διαταραχθεί η ηρεμία, η ασφάλειά μας.

Τα παιδιά είναι το μέλλον

Ζούμε περίεργες στιγμές. Στιγμές δύσκολες. Αυτές οι στιγμές όμως βγάζουν μια αλήθεια. Ξεσκεπάζουν πρόσωπα και καταστάσεις με τον πιο τραχύ, ωμό τρόπο.

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια, που άγαρμπα και βάναυσα έπιασε απ’ τα μαλλιά και τους τελευταίους που στρογγύλευαν συνειδητά ή μη την πραγματικότητα.

Μην γκρινιάζεις...

Γεννήθηκες σ ένα θαυμαστό κόσμο, σ ένα πλανήτη από τα δισεκατομμύρια που υπάρχουν σ ένα από τα ηλιακά συστήματα αυτού του άπειρου σύμπαντος. Γεννήθηκες κάποια στιγμή και θα πεθάνεις κάποια στιγμή όπως όλοι σου οι φίλοι, η οικογένεια σου, τα παιδιά σου, η γη σου, ο πλανήτης σου…

Οι θυμωμένοι άνθρωποι προέρχονται από θυμωμένες οικογένειες

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. ΡΟΝ ΠΟΤΕΡ – ΕΦΡΟΝ “Nίκησε το θυμό και την υπερένταση τώρα!”

Η πιο κοινή αιτία του θυμού είναι το θυμωμένο οικογενειακό περιβάλλον. Τα παιδιά μαθαίνουν να εκνευρίζονται από τους γονείς τους. Μαθαίνουν πότε να εκνευρίζονται, πώς και πόσο. Αυτό λέγεται μίμηση προτύπων.

Σκέψου έξω από το κουτί...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, παρόλο που δεν το γνωρίζουν, κοιμούνται. Κοιμούνται όταν γεννήθηκαν, κοιμούνται όταν ζουν, κοιμούνται όταν παντρεύονται, κοιμούνται όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους, κοιμούνται όταν πεθαίνουν χωρίς να ξυπνήσουν ποτέ. Δεν θα φτάσουν ποτέ να κατανοήσουν την ομορφιά και το μεγαλείο που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι συνήθειες των χαρούμενων ανθρώπων

Ο Martin Seligman, «πατέρας» της θετικής ψυχολογίας, υποστηρίζει ότι ενώ το 60% της ευτυχίας που νιώθει κανείς καθορίζεται από τα γονίδιά του και το περιβάλλον στο οποίο ζει, το υπόλοιπο 40% εξαρτάται από τον ίδιο!

Το 2004 ο ίδιος είχε περιγράψει τρία διαφορετικά είδη «ευτυχισμένης ζωής»:

·         Την ευχάριστη ζωή, κατά την οποία γεμίζεις το χρόνο σου με όσο περισσότερα πράγματα σου προσφέρουν ευχαρίστηση μπορείς,

·         Τη ζωή της ενασχόλησης/δέσμευσης, κατά την οποία βρίσκεις «ζωή» στη δουλειά σου, στο να είσαι γονιός, στην αγάπη και τον ελεύθερο χρόνο, και

·         Τη ζωή με νόημα, η οποία συνίσταται στο εξής: «να γνωρίζεις ποια είναι τα πιο δυνατά σου σημεία και να τα χρησιμοποιείς στην υπηρεσία κάτι μεγαλύτερου από εσένα τον ίδιο».

Alice Miller: Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. Ροές.

«Το σώμα ξέρει τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει.

Από τότε που επέτρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας…

Η κακοποιητική πρακτική του ελεγχόμενου κλάματος και η ανάρρωση

Αν υπάρχει κάτι σίγουρο πριν και κατά την γέννηση μας, είναι η εσωτερική μας ανάγκη για έκφραση και ελευθερία. Ξεκινώντας να υπάρχουμε στην ενδομήτρια ζωή – μέσα από συναίσθηση με το σώμα της μητέρας μας- αλλά και μέσα από την δική μας ατομική ικανότητα να μεταμορφωνόμαστε, δημιουργούμε την πρώτη αίσθηση της ύπαρξης μας. Συναισθανόμαστε, μεταμορφωνόμαστε άρα υπάρχουμε, νιώθουμε, ετοιμαζόμαστε για την πρώτη πράξη ελευθερίας: την γέννηση μας.

Λιγότερα στις τσέπες μας, περισσότερα στις καρδιές μας...

Οι τρέχουσες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες και εξελίξεις ανέτρεψαν πολλά από αυτά που ήταν δεδομένα σε πολλές οικογένειες. Τόσα χρόνια είχαμε μάθει να κυνηγάμε τα χρήματα προκειμένου να εξασφαλίσουμε ακριβά ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα, εξόδους, μία μεγάλη και πολυτελή ζωή. Μία ζωή που δεν προλαβαίναμε να ζήσουμε, να απολαύσουμε, αφού κυνηγούσαμε όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσουμε περισσότερα υλικά αγαθά.

Η σημασία της παρουσίας του πατέρα

Από το βιβλίο "Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών" του John Gottman

Τι χάνουν λοιπόν τα παιδιά όταν ο πατέρας τους είναι απών, απόμακρος ή μονίμως απασχολημένος;

Κάποιες έρευνες σχετικές με την ανάπτυξη του παιδιού μας πληροφορούν ότι αυτό που τα παιδιά χάνουν είναι κάτι περισσότερο από μια «βοηθητική μητέρα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή και η εμπλοκή του συμβάλλουν στην ανάπτυξη διαφορετικών ικανοτήτων, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων.

Μην κλείνεις τα μάτια σου στο φόβο, άνοιξέ τα περισσότερο

Το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό στον κόσμο είναι ότι, από την άλλη πλευρά του φόβου σας, υπάρχει κάτι ασφαλές και ωφέλιμο που σας περιμένει.

Αν περάσετε μέσα από έστω και μια λεπτή κουρτίνα φόβου, θα αυξήσετε την εμπιστοσύνη που έχετε στην ικανότητά σας να δημιουργήσετε τη ζωή σας.

Ο στρατηγός Τζορτζ Πάτον είπε: «Ο φόβος σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από το θάνατο».

Το ραγισμένο δοχείο

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας υπηρέτης που δούλευε σ' ένα πλούσιο σπίτι. Μία από τις καθημερινές του υποχρεώσεις ήταν να φέρνει νερό από την πηγή. Για να το κάνει αυτό, είχε δύο δοχεία κρεμασμένα στις άκρες ενός χοντρού ξύλου, που το έβαζε στους ώμους του. Το ένα από τα δύο δοχεία είχε ένα ράγισμα και, μέχρι ο υπηρέτης να φτάσει στο σπίτι, η μισή ποσότητα του νερού χυνόταν κατά τη διαδρομή. Το άλλο όμως ήταν ακέραιο, κι έτσι κατάφερνε να μεταφέρει πάντα όλο το νερό χωρίς να χυθεί.

Just Breathe: Άσκηση διαχείρισης του θυμού για παιδιά

Όλοι μας ζούμε, πρώτα απ' όλα, στο εσωτερικό του ανθρώπινου σώματός μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πλούσια εσωτερική ζωή που όλοι έχουμε δεν προβάλλεται προς τα έξω στον καθημερινό κόσμο. Ακριβώς το αντίθετο: οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις μάς επηρεάζουν σε οποιαδήποτε ηλικία. Η αναγνώριση του πώς και τι αισθανόμαστε σωματικά είναι ιδιαίτερο δύσκολο όταν νιώθουμε πράγματα όπως οργή, θλίψη, αηδία και σύγχυση για πρώτη φορά. Κάποιες φορές, το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι απλά να αναπνεύσουμε.

Το δώρο

Μια εξαιρετική animation ταινία μικρού μήκους. Το "δώρο" είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου ερωτευμένου ζευγαριού. Ο άνδρας για να της δείξει την αγάπη του, της δωρίζει μια μικρή "σφαίρα" που βγάζει από το στήθος του, αλλά... Η συνέχεια επί της οθόνης.

Τα βατραχάκια που σιγοβράζουν

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπάει ανέμελα ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα ανάβει μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ αργά.

Σιγά σιγά το νερό γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντάς το ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπάει χαρούμενο.

6 πράγματα που κάνουν όσοι αγαπούν τον εαυτό τους

Η ευτυχία, λένε, δεν είναι στόχος, αλλά τρόπος ζωής. Τα πρότυπα του δυτικού κόσμου τα προηγούμενα χρόνια, κατασκεύασαν (με την ευγενική μας (;) ανοχή) κατευθυνόμενους ανθρώπους σε έναν καταναλωτικό κόσμο. Παρακάτω θα βρεις 6 πράγματα που θα σε κάνουν λίγο πιο ελεύθερο και λίγο πιο ευτυχισμένο.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε αγχώνουν πράγματα που δεν έχουν καν συμβεί ακόμα και δεν ξέρεις αν τελικά θα συμβούν. Όταν σχεδιάζεις το μέλλον ξεχνάς να χαρείς για οτιδήποτε υπέροχο σου συμβαίνει τώρα.

Η ομορφιά της ατέλειας

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ζωγράφισε το πορτραίτο της Λίζα ντελ Τζιοκόντο μεταξύ 1503 και 1519 με έναν μοναδικό τρόπο… Όταν κοιτάζει κανείς τον πίνακα, βλέπει μία γυναικεία μορφή να χαμογελά ή για την ακρίβεια να μειδιά, με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα. Αν καλύψει όμως το στόμα και δει μόνο τα μάτια, αυτά φαίνονται σοβαρά. Αν καλύψει τα μάτια και δει μόνο το στόμα, αυτό δεν φαίνεται να χαμογελά… Η ομορφιά του βλέμματος προέρχεται δηλαδή από το σύνολο των χαρακτηριστικών που βλέπουμε στην Μόνα Λίζα… «Ατελή» μεμονωμένα, σε τέλεια όμως αρμονία μεταξύ τους…

Τα πρώτα συναισθήματα που προκαλεί η άδεια αγκαλιά της μανούλας

Κάθε μέλλουσα μητέρα περιμένει με ανυπομονησία τη στιγμή της γέννησης του παιδιού της, έχει σχεδιάσει προσεκτικά το κάθε βήμα και αναμένει την πρώτη συνάντηση με το μωρό της. Έχει φανταστεί τις στιγμές αυτές πώς θα εξελιχθούν, με τον ιδανικό τρόπο, τον τοκετό, το πρώτο αντίκρισμα των ματιών τους, τα πρώτα χάδια, τον πρώτο θηλασμό, την επιστροφή τους στο σπίτι.

8 μαθήματα που μας διδάσκουν τα λάθη μας

«Μια ζωή γεμάτη λάθη δεν είναι μόνο πιο σεβαστή, αλλά και με περισσότερο νόημα από τη ζωή κάποιου που δεν κάνει τίποτα», είχε πει ο George Bernard Shaw. Και μπορεί η φράση «μαθαίνουμε από τα λάθη μας» να σας ακούγεται σαν θεωρητικό κλισέ, αλλά το έχει επιβεβαιώσει και η επιστήμη: Σε αυτή τη μελέτη, νευροεπιστήμονες διαπίστωσαν πως ο εγκέφαλός μας σπεύδει να μας ειδοποιήσει σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο όταν αντιλαμβάνεται προς οδεύουμε προς ένα λάθος, ώστε να μην το επαναλάβουμε. Με πόσους διαφορετικούς τρόπους όμως μαθαίνουμε από τις κακές επιλογές μας;

Ιδού οκτώ λόγοι για τους οποίους, σύμφωνα με την ψυχολόγο Lisabeth Saunders Medlock, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στα λάθη μας:

Μόνο η αγάπη μπορεί

Ένας ιδιοκτήτης pet shop είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω απ' το κατάστημά του, που έγραφε "Πωλούνται κουτάβια". Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα: 

"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι;" ρώτησε.

"Από τριάντα έως πενήντα ευρώ", απάντησε ο ιδιοκτήτης.

Ο «σούπερμαν» δήμαρχος που έμεινε στην ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πάρα πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι, παγωμένοι συναισθηματικά και δυστυχισμένοι πολίτες.

Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης, που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους.

Τι χρειάζεται η σύγχρονη εκπαίδευση;

Χαρά για μάθηση ή συλλογή πτυχίων; Καλλιέργεια ατομικών δεξιοτήτων ή εξομοίωση όλων; Ευελιξία, κινητικότητα, δημιουργία δυνατών προσωπικοτήτων ή παπαγαλάκια και άνευροι πτυχιούχοι; Η εκπαίδευση εντός και εκτός των συνόρων λειτουργεί ως μια ασφαλής νησίδα θαλπωρής, κοινωνικοποίησης, μάθησης και πειραματισμού ή είναι ο προθάλαμος μιας αδυσώπητης αρένας όπου κυριαρχούν ο στείρος ανταγωνισμός, η ανία και η βαθμοθηρία; Γιατί το σχολείο δεν είναι μαθητοκεντρικό και ποιος φοβάται την ουσιαστική, βαθιά καλλιέργεια και την κριτική σκέψη;

Από την ενδοσχολική βία στο πλησίασμα και την αγάπη (2ο μέρος): Παράγοντες που προκαλούν και επιτείνουν το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού - Τι μπορούμε να κάνουμε;

Επιβαρυντικοί Παράγοντες που συμβάλλουν στη Δημιουργία και Έξαρση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού.

Οικογενειακό Πλαίσιο

Κατά γενική ομολογία στις μέρες μας οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και ιδιαίτερα μεταξύ των γονέων και των παιδιών δεν έχουν στέρεες βάσεις, δεν «δουλεύονται», με αποτέλεσμα να αναλώνονται σε μία ανούσια επιφανειακή επικοινωνία μεταξύ τους. Η συζήτηση, το αγνό ενδιαφέρον, η αγάπη έχουν αντικατασταθεί από τις εύκολες και βολικές λύσεις: τα υλικά αντικείμενα (δώρα), την τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κ.ά.. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με αυταρχικούς και τιμωρητικούς γονείς και γίνονται τα ίδια αντικείμενα λεκτικής και σωματικής βίας. Τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο παραμελούνται και αποξενώνονται συναισθηματικά αλλά υιοθετούν την αντίληψη ότι η βία είναι η μόνη  λύση για  την επίλυση των όποιων προβλημάτων. Η ενδοοικογενειακή βία σε μεγάλο βαθμό τείνει να γίνει κανόνας με τα συχνά ξεσπάσματα θυμού και τις σωματικές τιμωρίες να συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Έτσι, οι  τιμωρίες, η  άσκηση βίας, η κακοποίηση μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον παίζουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών με ενδεχόμενη εμφάνιση επιθετικών συμπεριφορών από μέρους στο σχολικό περιβάλλον.

Από την ενδοσχολική βία στο πλησίασμα και την αγάπη (1ο μέρος): Ορισμός - Είδη σχολικού εκφοβισμού - Συμμετέχοντες σε περιστατικά ενδοσχολικής βίας

Ο  σχολικός εκφοβισμός είναι ένα θέμα που απασχόλησε ιδιαίτερα την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα και έχει προκαλέσει ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Ενώ ο εκφοβισμός στο σχολείο δεν είναι καινούργιο φαινόμενο ούτε και για την εγχώρια πραγματικότητα, ιδιαίτερης επιστημονικής προσοχής έχει τύχει τις τελευταίες δεκαετίες. Αρκετές έρευνες σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο έχουν καταδείξει την ύπαρξη του εκφοβισμού σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στο σχολικό πλαίσιο. Πολλές απόψεις έχουν λεχθεί σχετικά με τις αιτίες εμφάνισης αυτού του φαινομένου αλλά και τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να το αντιμετωπίσει η κοινωνία μας.