Αν υπάρχει κάτι σίγουρο πριν και
κατά την γέννηση μας, είναι η εσωτερική μας ανάγκη για έκφραση και ελευθερία.
Ξεκινώντας να υπάρχουμε στην ενδομήτρια ζωή – μέσα από συναίσθηση με το σώμα
της μητέρας μας- αλλά και μέσα από την δική μας ατομική ικανότητα να
μεταμορφωνόμαστε, δημιουργούμε την πρώτη αίσθηση της ύπαρξης μας.
Συναισθανόμαστε, μεταμορφωνόμαστε άρα υπάρχουμε, νιώθουμε, ετοιμαζόμαστε για
την πρώτη πράξη ελευθερίας: την γέννηση μας.
Ερχόμαστε στην καινούργια μας
πραγματικότητα, Ανοιχτοί σε όλα, ελεύθεροι από καλούπια, εγκλωβισμούς και
άρνηση. Ερχόμαστε με ανάγκη ενσυναίσθησης και εκπλήρωσης ψυχοσωματικών αναγκών,
για να συνεχίσουμε να βιώνουμε την Εμπειρία της ελευθερίας…
Αλλά οι γονείς μας, μας αγαπούν
και γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για εμάς..
Και αρχίζει η κακοποίηση… αρχίζει
το θάψιμο των αναγκών στον βωμό της αγάπης, που εκφράζεται με τα γνωστά
κακοποιητικά έργα: άστο να κλαίει για να μάθει… μάθε του να είναι ανεξάρτητο
από μικρό… μάθε του να μπορεί να διαχειρίζεται τον αποχωρισμό από βρέφος… μην το
κανακεύεις θα γίνει κακομαθημένο…
Και μαθαίνουμε από τα γεννοφάσκια
μας να βιώνουμε συναισθήματα που πλαισιώνουν έννοιες όπως Προδοσία, Απόγνωση,
Εγκατάλειψη, Ματαίωση. Και έτσι, το πρώτο αποτύπωμα της ύπαρξης μας, η πρώτη
αίσθηση του εαυτού, η πρώτη βιωματική εμπειρία της Σχέσης με την βασική τροφό,
χρωματίζεται με Απόρριψη…
Και τι κάνουμε; Προσπαθούμε να
βρούμε τρόπους να επιβιώσουμε.. Η επιβίωση μας ως νεογέννητα και βρέφη είναι Να
Αντέχουμε. Να αντέχουμε τα αγχογόνα συναισθήματα και να Γινόμαστε Εμείς το
άγχος και το Στρες, Εμείς η Ματαίωση και Οδύνη γιατί μαθαίνουμε από την πρώτη
στιγμή της ζωή μας, ότι αυτή είναι η Αίσθηση της Ύπαρξης μας…
Για επιβιώσουμε στο Τραύμα,
γινόμαστε το Τραύμα. Μπορείς να αρνηθείς τα πρώτα σου συναισθήματα, μπορείς να
αρνηθείς τις πρώτες σου εσωτερικές συγκρούσεις; Όχι αλλά ούτε μπορείς να τις
εκλογικεύσεις, ούτε μπορείς να τις κατανοήσεις… Βρέφος είσαι, δεν έχεις
αμυντικούς μηχανισμούς. Άρα τι κάνεις; Γίνεσαι αυτό που νιώθεις: Τραύμα.
Και περνάει ο καιρός, και κάθε
μέρα, κάθε λεπτό βιώνεις την Ανάγκη σου να προστατευθείς από εσωτερικές
συγκρούσεις που λένε: έχω ανάγκη την ανακούφιση, έχω ανάγκη την προστασία, έχω
ανάγκη την επαφή, αλλά πρέπει μόνο μου να μάθω. Πρέπει μόνο μου να Μπορώ να
υπάρχω στο καινούργιο και άγνωστο περιβάλλον μου, χωρίς την αγκαλιά από τον
άνθρωπο που για 9 μήνες συναισθανόμουν την πρώτη αίσθηση της ύπαρξης μου.
Και συνεχίζεις να κλαις,
συνεχίζεις να εκφράζεις με τον μόνο τρόπο που έχεις τις ανάγκες σου, συνεχίζεις
να επικοινωνείς την ανάγκη σου για συναίσθηση, συνεχίζεις να δείχνεις ότι η
έκφραση των αναγκών σου είναι η πιο πραγματική εσωτερική αίσθηση ελευθερίας,
αλλά η αντίδραση της μητέρας σου σε Εγκλωβίζει. Σε εγκλωβίζει στον Αποχωρισμό,
σε εγκλωβίζει σε μια καινούργια εσωτερική σύγκρουση: πως γίνεται να είσαι εσύ ο
άνθρωπος που μου δημιούργησε τα πρώτα συναισθήματα, την πρώτη αίσθηση «στέγης»
και τώρα να με εγκαταλείπεις;
Και αρχίζει να γεννιέται η
Σύγχυση στο νεογέννητο και βρέφος. Αρχίζει η καθημερινότητα του να χρωματίζεται
όλο και πιο έντονα από άγχος και στρες, γιατί φανταστείτε Εσείς να βιώνετε μαζί
και ταυτόχρονα εγκατάλειψη, απόγνωση και σύγχυση.. Το επόμενο βήμα; Η
εξάντληση.
Το ελεγχόμενο κλάμα είναι
Σωματική, Ψυχική και Συναισθηματική Κακοποίηση. Ολιστικά είναι μια μορφή
εγκατάλειψης, μια έκφραση απόρριψης, μια πράξη ορμώμενη από απαξίωση στις
ανάγκες ενός καινούργιου ανθρώπου και μια αφετηρία γέννησης άγχους. Η βρεφική
ηλικία είναι η συνέχεια της πρώτης λίμνης συναισθημάτων (ενδομήτρια ζωή) και
ένα μεταβατικό στάδιο από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια. Συνδετικός κρίκος
ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες είναι η μορφή της Μητέρας. Ας αποφασίσουμε εμείς
ως Μητέρες τι χρώμα έχει η Μορφή μας και ας δώσουμε στα βρέφη «χρώματα ζωής»,
όχι απώλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογείστε το σχόλιό σας...