Το δικό μας αστέρι...

Πού είναι άραγε το δικό μας αστέρι; Πού και γιατί χάσαμε τη «λάμψη» μας; Πού πρέπει να την αναζητήσουμε;    

Αφιερώνουμε πολύ χρόνο καθημερινά προκειμένου να υιοθετήσουμε και να συσσωρεύσουμε, όντας επηρεασμένοι από  εξωτερικούς και εφήμερους παράγοντες, «ενδεδειγμένες συμπεριφορές» (συναναστροφή με «δυνατούς» ανθρώπους, απαξίωση ηθικών αρχών και αξιών) και υλικά αγαθά, ζώντας πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα εκφράσουμε και θα εξελίξουμε πλήρως το δυναμικό μας.

Τι ζητούν τα παιδιά από τον Άγιο Βασίλη και τι από τους γονείς τους;

Τα παιδιά λατρεύουν τα Χριστούγεννα και κάθε χρόνο γράφουν το καθιερωμένο τους γράμμα στον αγαπημένο τους άγιο Βασίλη ζητώντας του να τους φέρει το πολυπόθητο παιχνίδι ή gadget που θέλουν διακαώς να αποκτήσουν. Τι γίνεται όμως όταν τους ζητηθεί να γράψουν και ένα γράμμα στο μπαμπά και στη μαμά ζητώντας κι απ” αυτούς το Χριστουγεννιάτικο δώρο της αρεσκείας τους;

"Η ιστορία της απληστίας": Ένα animation βίντεο για την ανθρώπινη απληστία

Η απληστία είναι ένα σύνηθες χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Όσα και να αποκτήσουμε στη ζωή, είτε υλικά αγαθά είτε σχέσεις και συναισθήματα, ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντοτε θα επιθυμούμε περισσότερα. Αυτό πραγματεύεται το παραπάνω σύντομο αλλά εύστοχο animation, με μια δόση χιούμορ αλλά πάνω από όλα με στόχο να προβληματίσει.

Η άσκηση του καθρέφτη για αποδοχή και αγάπη του εαυτού

Η ποιότητα της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας επηρεάζει την ποιότητα όλων των σχέσεων που διατηρούμε στη ζωή μας και αντανακλάται σ’ αυτές. Η ικανότητά μας να αγαπάμε τον εαυτό μας αυξάνει την αυτοπεποίθησή μας ότι θα μπορέσουμε να συνδεθούμε με την εσωτερική μας σοφία και να καλλιεργήσουμε τα δώρα της ψυχής μας, με τα οποία ήρθαμε σ’ αυτή τη γη. Η ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας, μας βοηθά να αναγνωρίσουμε πότε μας αγαπούν οι άλλοι και συνήθως αυτή η ικανότητα διευκολύνει τους άλλους να μας αγαπήσουν. Αγαπώντας τον εαυτό μας μπορούμε πολύ πιο εύκολα να αγαπήσουμε άνευ όρων.

«Θυσιάστηκα για τα παιδιά μου…»

Δεν είναι λίγοι οι γονείς των οποίων η απόφαση να δημιουργήσουν οικογένεια τους οδηγεί σε ολοκληρωτική παραίτηση από τις προσωπικές τους ανάγκες και επιθυμίες, σε αποξένωση από  το σύντροφο τους  και, τελικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό. Με τον ερχομό των παιδιών, οι γονείς αφοσιώνονται αποκλειστικά στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγησή τους, αφιερώνοντας σε αυτά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους. Τα παιδιά τους αποτελούν την πρώτη και μοναδική προτεραιότητα και γι’ αυτό το λόγο, κάνουν αμέτρητες θυσίες ∙ αποκόπτονται από τους φίλους τους, παραβλέπουν τις προσωπικές τους ανάγκες, δεν αφιερώνουν σχεδόν καθόλου χρόνο στον εαυτό τους ή για να ασχοληθούν με δραστηριότητες που είχαν πριν αποκτήσουν οικογένεια και δεν έχουν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση για το χτίσιμο της σχέσης του ζευγαριού.

Η πραγματική αιτία του φόβου

Εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι φοβούνται επειδή βρίσκονται σε κάποια επικίνδυνη κατάσταση. Θα ’λεγαν, για παράδειγμα, ότι όταν ανεβαίνουν στο αεροπλάνο, αυτό τους κάνει να φοβούνται.

Θα έλεγαν, επίσης, πως αν ένας γιατρός τούς ανακοινώσει πως πάσχουν από καρκίνο και θα πεθάνουν μέσα σε τρεις μήνες, το γεγονός αυτό θα πρέπει να τους κάνει να φοβηθούν. Μια κατάσταση πολέμου, μια ληστεία στο δρόμο, η απόρριψη, η αποτυχία σε μια σημαντική επιδίωξη, όλα αυτά θεωρούνται αιτίες φόβου, νευρικότητας, ανησυχίας ή άγχους.

Τα μη λαμπερά παιδιά

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης – Φυσικός

Ας μην το ξεχνάμε αυτό, εμείς οι εκπαιδευτικοί, όταν κάποια παιδιά μας σπάνε τα νεύρα, όταν κάνουν φασαρία, όταν δεν μας προσέχουν, όταν δεν έχουν πρόοδο, όταν γενικά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Λίγη προσοχή ζητάνε και συνήθως αντί να τους τη δώσουμε, τους τη στερούμε ως τιμωρία. Τουλάχιστον ας τους μάθουμε να ζητάνε την προσοχή με πιο όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή τη λάμψη. Τότε είναι πολύ πιθανό αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με τη μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.