Πώς τα μωρά αντιλαμβάνονται τον κόσμο μέσα από το πρόσωπό μας

Ένας από τους πιο διάσημους ψυχολόγους όλων των εποχών, ο Γουίλιαμ Τζέιμς, περιέγραψε τις πρώτες εμπειρίες ενός μωρού στον κόσμο ως μια «ανθισμένη και γεμάτη θόρυβο σύγχυση». Πράγματι, όταν γεννιούνται για πρώτη φορά, τα μωρά χρειάζονται βοήθεια από τους φροντιστές για να μάθουν τις δεξιότητες που χρειάζονται για να λειτουργήσουν σε έναν περίπλοκο κόσμο. Αλλά από πού ξεκινούν; Πώς ξεκινούν να κατανοούν αυτήν την άνθηση, την έντονη σύγχυση;

Μια σημαντική πηγή πληροφοριών για τα μωρά από τις πρώτες μέρες της ζωής είναι τα ανθρώπινα πρόσωπα. Σαν να μας δίνει η φύση μια υπόδειξη για το πού προέρχονται οι σημαντικές πληροφορίες, τα μωρά γεννιούνται με προτίμηση για σχήματα που μοιάζουν με πρόσωπο, και στην πραγματικότητα, υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η προτίμηση αναπτύσσεται πριν το μωρό ακόμη γεννηθεί.

Λίγους μήνες αργότερα, όχι μόνο προτιμούν να βλέπουν πρόσωπα σε σχέση με τα περισσότερα άλλα πράγματα, αλλά επίσης προτιμούν ιδιαίτερα τα πρόσωπα που γνωρίζουν περισσότερο, όπως το πρόσωπο της μητέρας τους.

Στην αρχή, όταν τα μωρά βλέπουν πρόσωπα, στέκονται κυρίως στα μέρη του προσώπου που έχουν τη μεγαλύτερη αντίθεση στο χρώμα, όπως γύρω από τη γραμμή των μαλλιών, αλλά καθώς μεγαλώνουν, κοιτάζουν τα μέρη του προσώπου που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες, όπως τα μάτια. Στη συνέχεια και αργότερα (καθώς αρχίζουν να μαθαίνουν τη γλώσσα), κοιτάζουν όλο και περισσότερο στο στόμα.

Αυτή η προτίμηση για τα πρόσωπα βοηθά τα μωρά να μάθουν να αναγνωρίζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα από νωρίς και να τους κατευθύνουν στις πιο σημαντικές πληροφορίες στο περιβάλλον. Για παράδειγμα, τα πρόσωπα δίνουν στα μωρά μια ιδέα για το ποια «αντικείμενα» είναι ζωντανά και ποια έχουν σκέψεις.

Πράγματι, τα βρέφη χρησιμοποιούν συχνά πρόσωπα για να αποφασίσουν εάν ένα αντικείμενο έχει προθέσεις. Δεδομένου ότι τείνουμε να εξετάζουμε τα πράγματα που βρίσκουμε πιο ενδιαφέροντα ή σημαντικά, η έγκαιρη εστίαση των βρεφών στο να βλέπουν τα μάτια ενός προσώπου θα μπορούσαν να τους παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να βλέπουν και εκείνα επίσης. Τα μωρά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι τα μάτια αποτελούν ένδειξη πρόθεσης κάπου ανάμεσα στους 6 και 12 μήνες, όταν αρχίζουν να παρακολουθούν το βλέμμα των ενηλίκων, κοιτώντας όπου κοιτούν κι εκείνοι.

Στη συνέχεια, τα βρέφη μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τα χαρακτηριστικά του προσώπου, εκτός από τα μάτια, για πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν σε κοινωνικές καταστάσεις και μαθαίνουν τις συναισθηματικές εκφράσεις. Τα νεογέννητα αναπτύσσουν την ικανότητα διάκρισης μεταξύ διαφόρων συναισθηματικών εκφράσεων πολύ νωρίς, συμπεριλαμβανομένων χαρούμενων, λυπημένων και έκπληκτων προσώπων, λίγο μετά τη γέννηση.

Μεταξύ 12 και 18 μηνών, τα μωρά μαθαίνουν πώς να χρησιμοποιούν πληροφορίες από τις εκφράσεις του προσώπου της μητέρας ως ένδειξη για το τι πρέπει να κάνουν σε νέες καταστάσεις. Για παράδειγμα, τα μωρά αποφεύγουν να παίζουν με ένα νέο παιχνίδι, εάν δουν έναν ενήλικα να αντιδρά φοβικά απέναντί του.

Το ίδιο ισχύει και για την πτώση ή το βήμα από ένα δυνητικά επικίνδυνο ύψος: Εάν τα μωρά βλέπουν τις μητέρες τους να παρουσιάζουν αρνητικό ή φοβισμένο πρόσωπο ως απάντηση στην πτώση, δεν θα προσπαθήσουν να κατεβούν.

Είναι σημαντικό ότι όλες οι πληροφορίες που μπορούν να συλλέξουν τα μωρά από πρόσωπα έχουν επιπτώσεις στη μάθηση και στον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν με άλλα άτομα. Πρώτον, η ικανότητα ερμηνείας των εκφράσεων του προσώπου έχει σημασία για τη συνολική συναισθηματική ικανότητα – ή πώς τα παιδιά μαθαίνουν να εκφράζουν και να ελέγχουν αυτά τα συναισθήματα και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων. Η συναισθηματική ικανότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας πρόβλεψης όλων των ειδών θετικών αποτελεσμάτων για τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της έναρξης και της διατήρησης θετικών κοινωνικών σχέσεων και ακαδημαϊκών επιδόσεων.

Οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν ότι από μικρή ηλικία, τα μωρά κοιτάζουν τα πρόσωπά μας για καθοδήγηση σχετικά με το πώς να συμπεριφέρονται. Για παράδειγμα, όπως τα βρέφη μπορούν να μάθουν να αποφεύγουν ένα παιχνίδι ή μια επικίνδυνη πτώση κοιτάζοντας το πρόσωπο της μητέρας τους για πληροφορίες, υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί επίσης να αναπτύξουν φόβους από τους ίδιους τύπους αλληλεπιδράσεων.

Με άλλα λόγια, εάν ένα μωρό ή ένα παιδί παρακολουθεί έναν γονέα να αντιδρά με φόβο απέναντι σε μια αράχνη στο πάτωμα, θα μπορούσαν λογικά να μάθουν να φοβούνται και τις αράχνες. Αυτό ισχύει επίσης για πράγματα που λέμε μπροστά στα παιδιά – αν λέμε ότι οι αράχνες είναι τρομακτικές, τα παιδιά μας μπορεί να μάθουν να αντιδρούν στις αράχνες με φόβο. Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση του προσώπου και των εκφράσεών μας μπροστά στα μωρά, όταν ξέρουμε ότι μας βλέπουν και μας παρατηρούν.

Πηγή:

www.psychologytoday.com

enallaktikidrasi.com