Βάλε την αυτοφροντίδα στη ζωή σου

Οι πιο συχνές και συνηθισμένες συμβουλές που δίνουμε ή ακούμε από τους άλλους «φρόντισε λίγο τον εαυτό σου», «πάρε λίγο χρόνο για σένα», «κάνε κάτι για τον εαυτό σου». Κι όμως, παρόλο που ακούγονται τόσο συχνά και όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι απαραίτητη η αυτοφροντίδα για να είμαστε καλά, δεν την κάνουμε ποτέ πράξη.

Τι είναι, όμως, αυτό που μας εμποδίζει να ασχοληθούμε αρχικά με τον εντοπισμό και τον προσδιορισμό των αναγκών μας και στη συνέχεια με την ικανοποίησή τους;

Σε πολλούς από εμάς είναι συχνό το φαινόμενο να νιώθουμε ενοχές κάθε φορά που αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι για να φροντιστούμε. Σκεφτόμαστε πως, για να έχουμε χρόνο για εμάς, θα πρέπει να αφαιρέσουμε από τον χρόνο που θα αφιερώναμε στην δουλειά, στους γονείς, στον σύντροφο, στα παιδιά, στο σπίτι κ.ο.κ. Οι άλλοι είναι πιο σημαντικοί από εμάς τους ίδιους, γι’ αυτό και νιώθουμε πως δεν αξίζουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που, λόγω της χρόνιας αφοσίωσης στους σημαντικούς άλλους, έχουμε ξεχάσει ποιες είναι οι ανάγκες μας. Πέραν των βασικών αναγκών (τροφή, ύπνος) ο κάθε ένας από εμάς έχει κάποιες ξεχωριστές ανάγκες, οι οποίες μπορεί να αφορούν την ξεκούραση, την προσωπική περιποίηση, την αυτοέκφραση, την σωματική και ψυχική ευεξία, την διασκέδαση κ.ο.κ.

Ακόμη, το πιο συχνό φαινόμενο που μας αποτρέπει από το να φροντίσουμε τον εαυτό μας είναι να τοποθετούμε ό,τι έκτακτο προκύπτει «πιο πάνω» από τον χρόνο που ίσως έχουμε προγραμματίσει για εμάς. Έτσι, το τραπέζι που μας καλούν εκτάκτως, το τηλέφωνο της φίλης που θέλει να συζητήσει για το πρόβλημά της, η συνάδερφος που χρειάστηκε να φύγει πιο νωρίς παρακαλώντας μας να μείνουμε στην θέση της, και λόγω αντίστοιχων καθημερινών γεγονότων, αναβάλουμε τον χρόνο για την φροντίδα του εαυτού μας γιατί «μπορεί και να περιμένει» ή «δεν έγινε και τίποτα αν γίνει μία μέρα/ εβδομάδα/ μήνα αργότερα»!

Κι όμως, μπορεί τα όρια των αντοχών μας να είναι μεγάλα και τα ψυχικά μας αποθέματα τεράστια, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν και, πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε από ένα «άδειο φλιτζάνι»; Είναι υποχρέωσή μας και έτσι χρειάζεται να το βλέπουμε, το να δίνουμε πρώτα απ’ όλα χρόνο σ’ εμάς, να αρχίσουμε να λέμε «ναι» στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας, αφού πρώτα τις θυμηθούμε ανατρέχοντας στις στιγμές του παρελθόντος που ήμασταν πιο ανέμελοι κι ευτυχισμένοι. Ας προγραμματίσουμε τον δικό μας χρόνο στο ημερολόγιό μας, ας προσδιορίσουμε την ημέρα και την ώρα που θα ασχοληθούμε με εμάς και να δεσμευτούμε να το κάνουμε, όπως όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που είναι καταγεγραμμένες σε αυτό. Ας γίνει η προτεραιότητά μας, να προσφέρουμε αγάπη και χρόνο σε ένα πολύτιμο πρόσωπο, στον εαυτό μας! 

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική - Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια