Μη βιαστείς να κρίνεις

Γράφει η Άννα Ιωαννίδου

Σε κάθε ζωντανό κύτταρο απευθύνομαι. Σε κάθε κριτή της Ζωής και των παιδιών της. Μη βιαστείς να κρίνεις, Άνθρωπε.

Μη βιαστείς να κρίνεις, κάτι συνδυασμούς από ψηλά τακούνια και φούστες κοντές που περπατούν στο δρόμο. Μην κρίνεις με βία χρόνου, κάτι κεφάλια που έχουν κρεμασμένα επάνω τους, ένα ζευγάρι τεράστιες διόπτρες, κάτι κραγιόν έντονα, κάτι μάτια που αλληθωρίζουν, κάτι στήθη με ανοικτή τη βιτρίνα τους, κάτι δέρματα χρωματισμένα από την κορφή μέχρι το νύχι, κάτι νύχια που φόρεσαν από πάνω τους άλλα νύχια, ψεύτικα.

Μην κρίνεις μούσια αχτένιστα, κοιλιακούς που κυκλοφορούν σε εξάδα, πλατίνες που κυκλοφορούν σε χρωματισμό μαλλιού. Μην κρίνεις με τη μία, ούτε τα βλέμματα τα καχύποπτα, ούτε εκείνα με φωσφορίζον επικάλυψη, αλλά ούτε κι εκείνα τα άλλα, τα σκοτεινιασμένα. Μην κρίνεις, ούτε τα χάδια τα ένθερμα. Τα χέρια τα παγωμένα. Τα μάτια τα (δήθεν) ανέκφραστα. Δε ξέρεις γιατί βγήκαν σε αυτή την εκδοχή.

Μη βιαστείς να τα κρίνεις. Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Μην βιαστείς να κρίνεις κάποιον γιατί είπε αυτό που είπε κι έκανε αυτό που έκανε. Μην κρίνεις κάποιον, από τα πτυχία που κρέμασε, από τα βιβλία που διάβασε, τα γράμματα που έγραψε, τις θεωρίες που ανέλυσε. Περίμενε να δεις τη θεωρία των πράξεων των δικών του. Την ιστορία έτσι όπως ξεδιπλώνεται στο βιβλίο της δικής του της ζωής.

Μη βιαστείς να κρίνεις εκείνον που δεν απάντησε με τον τρόπο που εσύ ανέμενες, αλλά επέλεξε να σου «μιλήσει» με το δικό του τρόπο. Ψάξε στη σιωπή του. Μπορεί εκεί να κρύβεται η μεγαλύτερη αλήθεια που σας συνδέει. Μη βιαστείς να κρίνεις εκείνους που σε στολίζουν με λόγια μεγάλα, πριν καλά-καλά να σε έχουν γνωρίσει εις βάθος, ύψος, πλάτος και κάθε άλλο μέγεθός σου.

Εκείνους που φοράνε το μανδύα του με δίχως μέτρο ενθουσιασμού και της υπέρμετρης καλής θέλησης, και σε χαϊδεύουν με βιαστικές υποσχέσεις και κουβέντες 3X-Large. Μύρισέ τις καλά, πριν τις μασήσεις. Ίσως και να βρωμάνε. Μην κρίνεις τόσο εύκολα, εκείνους που άργησαν να απογαλακτιστούν, αλλά ούτε κι εκείνους που έτρεξαν να φύγουν.

Μην κρίνεις ούτε εκείνους που γαβγίζουν λίγο περισσότερο από όσο μιλούν. Ούτε εκείνους που έχουν το λεγόμενο «βλέμμα του τρελού». Αλλά ούτε κι εκείνους που αναβάλουν να γελάσουν, όταν κατά τα άλλα οι περιστάσεις το «επιβάλλουν». Κάποιος λόγος θα υπάρχει που επέλεξαν να εκδίδονται σε αυτή τη μορφή.

Μη βιαστείς να κρίνεις μια νεολαία, μια κοινωνία, μια εποχή ολόκληρη, με την κατηγορό πως δε ξέρουν να συμπεριφερθούν. Ίσως αυτές τελικά, να φταίνε λιγότερο από ότι εσύ. Μη βιαστείς να κρίνεις καν, ποιητές και κλήρο, επειδή επέλεξαν να αυτοκτονήσουν. Κάτι ήξεραν και το’ καναν. Ίσως και να’ δαν ένα άλλο φως, να τους περιμένει στη γωνία. Ίσως λέω. Ίσως.

enallaktikidrasi.com