Σχέσεις εξάρτησης

Η επανάληψη της ίδιας πράξης/δράσης ανα τακτά χρονικά διαστήματα, έλλειψη ελέγχου αυτής, του εαυτού ή/και των εξωτερικών καταστάσεων αποτελεί μια σχέση εξάρτησης. Αρκετοί διατηρούν σχέσεις εξάρτησης με ουσίες, αντικείμενα και συνθήκες. Αλκοόλ, φαγητό, τσιγάρο, ναρκωτικά, τζόγος, Διαδίκτυο, εργασία. Κοινό τους σημείο αποτελεί η πολύ προσωρινή απόλαυση που ικανοποιεί τον ψυχικό και σωματικό πόνο και την ανθρώπινη περιέργεια.

Είχατε σκεφτεί ποτέ γιατί άραγε δεν εθίζονται οι άνθρωποι στον χυμό, στην θάλασσα, στα βιβλία ή στον ύπνο; Όλα τα προηγούμενα γεννούν ένα αίσθημα ευφορίας, ανακούφισης και χαλάρωσης για την πλειοψηφία των ανθρώπων και δεν επισκιάζουν την επιβίωση τους. Από την άλλη, είναι φανερό ότι οι εξαρτήσεις απειλούν την ζωή των ανθρώπων (σωματική ακεραιότητα, φυσική κατάσταση, υλική υπόσταση) και παρόλο που οι νοσούντες έχουν συνείδηση της βλάβης που προκαλείται, αυτοί επιθυμούν να φτάσουν στα άκρα και να ξεπεράσουν τα όρια.

Το φύλο, ο χαρακτήρας και τα βιώματα του εξαρτημένου ανθρώπου σχεδόν προδικάζουν την σχέση εξάρτησης. Οι άντρες εθίζονται περισσότερο στον τζόγο γιατί εξωτερικεύουν αυτήν την αίσθηση ανάγκης ελέγχου, εξουσίας και αναγνώρισης. Ο τζόγος τους προσφέρει μια αυτοεικόνα κυριαρχίας έναντι άλλων αδύναμων αρσενικών. Η γυναίκα όταν πίνει ή όταν τρώει για να λυτρώσει τον εαυτό της, καταπνίγει τις ενοχές της, την απόρριψη και κάθε άλλου είδους προβλήματα που σχετίζονται με την σεξουαλική της ταυτότητα.  Οι αδύναμοι ή εσωστρεφείς άνθρωποι στρέφονται κυρίως σε σχέσεις εξάρτησης, όπως τα ναρκωτικά ή το Διαδίκτυο.

Μέσα από αυτές τις δυο σχέσεις εξάρτησης ο πραγματικός τους εαυτός αλλοιώνεται (φυσικά και εσωτερικά χαρακτηριστικά) και δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν την πραγματική από την ψεύτικη ζωή, το ουσιαστικό από το ασήμαντο.

Φυσικά, σε κάθε εποχή η ποιότητα των σχέσεων εξάρτησης αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες, τον τρόπο ζωής και την εξέλιξη των ανθρώπων. Δεν θα είναι περίεργο αν στο μέλλον οι άνθρωποι ανακαλύψουν καινούργιες σχέσεις εξάρτησης για να προκαλέσουν την ίδια τους την φύση.

Ένα είναι σίγουρο, ο άνθρωπος γεννιέται και αναπτύσσει μια σχέση εξάρτησης με την τροφό του, δηλαδή την μητέρα του, για να επιβιώσει. Αν δεν φάει θα πεθάνει, αν δεν είναι αρκετή η τροφή δεν θα μεγαλώσει. Η σχέση όμως αυτή δεν είναι επιφανειακή γιατί δεν προσφέρει μια προσωρινή απόλαυση όπως οι άλλες. Ενέχει βαθιά συναισθήματα και καταλήγει στην εξέλιξη και στην ωρίμανση. Είναι μια σχέση εξάρτησης που κάποια στιγμή έχει τέλος γιατί δεν γίνεται κανένας να παρασιτεί για όλη του την ζωή πρέπει κάποια στιγμή να σταθεί στα πόδια του και να ψάξει μόνος του για τροφή. Ενώ, οι σχέσεις εξάρτησης της ενήλικης ζωής είναι παθογενείς γιατί δεν οδηγούν στην εξέλιξη αλλά σε μια πορεία οπισθοχώρησης. Στην παρασιτική ζωή.

Καλυψώ Τόττη

kalypsototti.blogspot.gr