Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά

Η χαρά είναι ένα συναίσθημα που συνοδεύει την επιτυχία και την αγάπη. Είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα και μας φέρνει όλους πιο κοντά. Για να εξελίξει ένα παιδί τη έμφυτη ικανότητά του να είναι χαρούμενο, χρειάζεται να το μεγαλώσουμε χωρίς καταπίεση και να εξασφαλίσουμε στη ζωή του την παρουσία εκείνων των στοιχείων (π.χ. επιβεβαίωση, ασφάλεια, θαλπωρή, φροντίδα, ενδιαφέρον κ.ά.)  με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι όσο πιο «γεμάτο» πνευματικά και συναισθηματικά. Ένα ευτυχισμένο παιδί που αγαπάει τους γύρω του έχει βάλει τις καλύτερες βάσεις για να γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.  

Όταν τα παιδιά φορτώνονται τα αρνητικά συναισθήματα των γονέων τους, δεν είναι ελεύθερα να ζήσουν ανέμελα και να ευτυχήσουν.

«Ένα παιδί είναι ευτυχισμένο, όταν οι γονείς του είναι ευτυχισμένοι»

Πρωτίστως, θα ήταν καλό οι γονείς να είναι ευτυχισμένοι, μεταδίδοντας έτσι στο παιδί την όρεξη και την αγάπη για ζωή. Επιλέγουμε αν θα είμαστε ευτυχισμένοι. Η ευτυχία δεν είναι ένα διαρκές προσποιητό χαμόγελο στο πρόσωπό μας, αλλά μια στάση ζωής, μία ηρεμία και γαλήνη, μία προσπάθεια να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με αυτοπεποίθηση  και αισιοδοξία.

Τα απωθημένα συναισθήματα, τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα και οι αγιάτρευτες πληγές μας απομακρύνουν από την ευτυχία. Αν ελευθερωθούμε από τα αρνητικά συναισθήματα, μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί, κλάψουμε, φωνάξουμε, η χαρά θα ξαναγεννηθεί. Τη χαρά μπορούμε να την αισθανθούμε μόνο και μόνο επειδή ζούμε.

Ας εκτιμήσουμε και ενθαρρύνουμε τις προσπάθειες που κάνουν τα παιδιά. Σταματώντας να διορθώνουμε ότι «λάθος» κάνουν, θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τα όμορφα και θετικά πράγματα που κάνουν. Οι αφορμές που μάς προσφέρουν καθημερινά είναι πάρα πολλές ∙ αρκεί να τις αντιληφθούμε. Η επιτυχία μεγαλώνει συνήθως την επιθυμία του παιδιού να προχωρήσει παραπέρα και να συνεχίσει την προσπάθεια. Αν δεν αισθάνονται περήφανα ή υποτιμούν τα κατορθώματά τους, δεν θα έχουν το κίνητρο να επιμείνουν.

Ας μη μένουμε προσκολλημένοι στη δυστυχία. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες, αλλά αν προσπαθήσουμε να τις δούμε από την καλή τους σκοπιά, να γελάμε, να επινοούμε λύσεις, θα είμαστε σε θέση να «σηκωνόμαστε» και να προχωράμε.

Ας εκφραζόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε με τρυφερά λόγια. Απορροφημένοι από τις δουλειές μας, το νοικοκυριό, τις ανησυχίες, ξεχνάμε κάτι τόσο απλό, κι όμως θεραπευτικό. Ποιον δεν τον έκανε ευτυχισμένο ένα φιλί, μια σφιχτή αγκαλιά, ένα «Σ’ αγαπώ», ένα «Με κάνεις να χαμογελώ»;

Τα παιδιά τρέχουν, φωνάζουν, γελούν δυνατά και οι γονείς και οι δάσκαλοι τα διακόπτουν φωνάζοντας, «Φρόνιμα, ησυχία, σταματήστε επιτέλους!» Γιατί να σταματάμε τις χαρούμενες, ζωντανές δραστηριότητες των εύθυμων παιδιών; Για να μεγαλώσει καλά το παιδί έχει ανάγκη να αισθάνεται χαρούμενο. Πώς γινόμαστε ενήλικες σοβαροί, που έχουμε ξεχάσει να γελάμε και να παίζουμε;

«Ένα παιδί γελάει κατά μέσο όρο 400 φορές μέσα στην ημέρα, ενώ ένας ενήλικας 15. Πού πήγαν οι υπόλοιπες 385 φορές;»

Ας  γιατρέψουμε πρώτα τις δικές μας παιδικές πληγές και θα μπορέσουμε να αφεθούμε να παίξουμε τα απλά παιχνίδια των παιδιών, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χάσει τον έλεγχο, να γελάσουμε και να φωνάξουμε ελεύθερα, να κυλιστούμε κάτω, να ονειρευτούμε, να φανταστούμε.

Ας χαρούμε κι εμείς μαζί με τα παιδιά. Ας κάνουμε φασαρία μαζί τους, ας δείξουμε τη χαρά μας με πολύ θόρυβο, χοροπηδώντας, σηκώνοντάς τα ψηλά, αγκαλιάζοντάς τα σφιχτά. Ας γίνουμε κι εμείς παιδιά μαζί τους… Ας προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του παιδιού, σαν να τα βλέπουμε όλα για πρώτη φορά. Ας θαυμάστε τα φύλλα που πέφτουν, τα μπουμπούκια που ανθίζουν, τα πουλιά που πετούν, τα αστέρια στον ουρανό, το ουράνιο τόξο.

Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με πήγαινε στο σχολικό κάθε πρωί. Τις μέρες που έβρεχε, με έπαιρνε αγκαλιά και, καθώς περπατούσαμε, μού τραγουδούσε «Βρέχει, χιονίζει, τα μάρμαρα ποτίζει…». Μού έμαθε να απολαμβάνω τη βροχή, να μην αφήνω τη διάθεσή μου να χαλάει εξαιτίας μιας «μουντής» μέρας. Σε όλα τα φυσικά φαινόμενα, σε ό,τι φαντάζει αρνητικό στην αρχή, υπάρχει μια ομορφιά, ένα θετικό στοιχείο αρκεί να το ανακαλύψουμε.

Ας βρούμε  ξανά νόημα στα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά, τα τόσο όμορφα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν. Ας δείξουμε την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή μας γι’ αυτά. Θα δώσουμε, έτσι, ένα σπουδαίο μάθημα στα παιδιά μας, να μάθουν να εκτιμούν και να είναι ευτυχισμένα με αυτά που έχουν, να μάθουν ότι τα υλικά πράγματα δεν φέρνουν την ευτυχία.

Ας λέμε πιο συχνά «Σ’ αγαπώ», «Είμαι ευτυχισμένος που ξυπνώ δίπλα σου», «Το χαμόγελό σου μου φτιάχνει τη μέρα», ας το αγκαλιάσουμε, ας το φιλήσουμε, ας το κοιτάξουμε ας το θαυμάσουμε ∙ κι έτσι, το παιδί θα πιστέψει και θα αγαπήσει αυτό που είναι, όχι γι’ αυτά που μπορεί να κάνει, αλλά γι’ αυτά που είναι ∙ ένα υπέροχο, μοναδικό, αξιαγάπητο πλάσμα.

Ας αντιμετωπίσουμε τα όποια συναισθηματικά προβλήματα κουβαλάμε και μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε πιο κοντά στην ευτυχία και να αφεθούμε.

Ένας γονέας γεμάτος εσωτερική χαρά τη μεταδίδει στα παιδιά του και αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορεί να τους χαρίσει.

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Εκπαιδευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια