Tο “είμαι καλά” επιβάλλεται κάποιες φορές από εμάς τους ίδιους!

Γράφει η Μαρία Μπαλάση

Ζούμε σε μια εποχή που μας έχουν μάθει να φοβόμαστε τα συναισθήματά μας, να τα εκδηλώνουμε και πρέπει να προσαρμοζόμαστε και να αποδεχόμαστε απλά καταστάσεις. Όλα αυτά είναι κατανοητά και χρήσιμα πολλές φορές, αφού ζούμε καθημερινά τόσους απαιτητικούς ρόλους και επιβάλλεται να φέρουμε εις πέρας όλες τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της καθημερινότητας.

Η προσπάθειά μας για προσαρμογή σε νέες καταστάσεις, η αποφυγή συναισθημάτων και το “είμαι καλά” που επιβάλλεται κάποιες φορές από εμάς τους ίδιους και από τους άλλους, δημιουργεί άμυνες και ξεμακραίνουμε τελικά από την αλήθεια. Οι άμυνες ξεκινούν συνήθως σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής μας, σε ένα νέο ξεκίνημα που φοβόμαστε, σε μια προσωπική δυσκολία, σε μια απώλεια ή σε μια νέα συνθήκη που ζούμε.

Είναι η λειτουργία του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει κάθε καινούργιο και κάθε δυσκολία που εμφανίζεται, και για να καταφέρει να μείνει αλώβητος και δυνατός. Ο άνθρωπος που αμύνεται κρατά μια ασπίδα για να μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του, γιατί τελικά φοβάται. Φοβάται μη χάσει τη δύναμή του, τον έλεγχό του, όλα όσα έχει κατακτήσει, φοβάται τη θλίψη που θα τον ρίξει κάτω, φοβάται την αλήθεια.

Γελάμε, κάνουμε νέα πράγματα, είμαστε συνεχώς απασχολημένοι και δραστήριοι, μένουμε απαθείς σε κάθε τι άσχημο συμβαίνει, που μας αφορά ή όχι και όμως αμυνόμαστε πολλές φορές. Καταπιέζουμε συναισθήματα, αγάπη, νοιάξιμο, απογοήτευση, θλίψη, θυμό, φόβο και χάνουμε την ευκαιρία να τα εκδηλώσουμε, έστω να τα εκφράσουμε και να λειτουργήσουν οι σχέσεις μας πιο αληθινά και καλύτερα.

Γνωρίζουμε καλά τις ανάγκες και τις αξίες μας, αλλά τις κρύβουμε καθώς πρέπει να προσαρμοστούμε και να αποδεχτούμε μια πραγματικότητα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Η άμυνα όμως δεν διαρκεί πολύ, την ξεσκεπάζει κάποια στιγμή και την περιγελά η αλήθεια. Όταν φανερώνεται η αλήθεια, φωνάζει και είναι γιατί και οι άμυνες όλες λύγισαν μπροστά της, γιατί μπροστά της οι φόβοι όλοι παρουσιάστηκαν!

Ό,τι ήταν κρυμμένο, φανερώνεται. Τότε είναι η στιγμή να δούμε την αλήθεια και να την αντιμετωπίσουμε. Να πετάξουμε τις ασπίδες, έτοιμοι να πολεμήσουμε με πίστη, να νοιαστούμε για μας και να κατανοήσουμε την αλήθεια και μόνο.

Να βιώσουμε, αν χρειαστεί, τη θλίψη που μπορεί να είχαμε κρυμμένη, να αναγνωρίσουμε την ανησυχία και τους πιθανούς φόβους μας, να εκφράσουμε όλα τα συναισθήματά μας σε μας πρώτα και να νιώσουμε αληθινά και με τους γύρω μας. Να βάλουμε ένα φρένο στις απαιτήσεις που έχουμε για τους εαυτούς μας. Όταν βλέπεις καθαρά τους φόβους σου και τις ανησυχίες σου, μαθαίνεις να τα αναγνωρίζεις, μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου και μπορείς να τα αντιμετωπίζεις.

Γνωρίζεις τις επιθυμίες σου, τις αντοχές σου, τους φόβους, αλλά ξέρεις και αγαπάς και την αλήθεια σου. Με τις άμυνες προστατευόμαστε, αναβάλουμε, παίρνουμε χρόνο. Με την αλήθεια προχωράμε.

enallaktikidrasi.com