Αποδοχή: Το κλειδί για μία πιο αρμονική οικογενειακή ζωή

Το να γίνεται κανείς γονιός σημαίνει, εκτός των άλλων, να αναθεωρεί και να ιεραρχεί διαφορετικά τις προτεραιότητες του, για να δώσει τον χώρο στο παιδί του να αναπτυχθεί εκδηλώνοντας τις ανάγκες του, το δυναμικό του και τις ποικίλες πτυχές της προσωπικότητάς του.

Είναι πραγματικά δύσκολο για έναν γονιό να χρειάζεται να διαχειριστεί συμπεριφορές που τον φέρνουν αντιμέτωπο με τα όρια των αντοχών του (π.χ. το μωρό να ξυπνάει πολλές φορές κατά την διάρκεια της νύχτας), συμπεριφορές που δύσκολα γίνονται ανεκτές είτε από τον κοινωνικό περίγυρο είτε από τον ίδιο τον γονέα (π.χ. το δίχρονο να αδειάζει όλα τα σκουπίδια από τον κάδο ή να τσιρίζει κάθε φορά που δυσκολεύεται να ντυθεί) ή συμπεριφορές που μας φέρνουν στο επίκεντρο της προσοχής των περαστικών (π.χ. το παιδί να χτυπάει χέρια – πόδια στο πάτωμα ουρλιάζοντας για το παιχνίδι που δεν του αγόρασαν).  

Παρόλο που έχουμε χαρακτηρίσει αυτές τις συμπεριφορές a priori αρνητικές και που προσπαθούμε να τις «πολεμήσουμε» με ένα εύρος τρόπων π.χ. τιμωρίες, στερήσεις, συμβουλές, μακροσκελή κηρύγματα, αδιαφορία, εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι εκείνες αυξάνονται, επιδεινώνονται ή λαμβάνουν κι άλλες μορφές.

Γι’ αυτό, αν δεν μπορούμε να τις «καταπολεμήσουμε» με αυτόν τον τρόπο, ίσως θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να δείξουμε αποδοχή όταν αυτές εμφανίζονται · αποδοχή κυρίως προς το παιδί που, για λόγους που ίσως ακόμη δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, αποφάσισε να εκφραστεί με τον τρόπο αυτό.

Αποδοχή, φυσικά, δεν σημαίνει ανοχή, ούτε ότι δεν δοκιμάζουμε διαφορετικούς τρόπους, αρχικά για να δούμε την κατάσταση και, έπειτα, να την αλλάξουμε. Αποδοχή σημαίνει ότι αγαπώ και δέχομαι το παιδί μου γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που εκφράζει – όχι μόνο όταν είναι ήρεμο και συνεργάσιμο, αλλά κυρίως τις δύσκολες στιγμές, εκείνες που με χρειάζεται λίγο περισσότερο. Αποδοχή σημαίνει ότι προσπαθώ να δω πίσω από την εκάστοτε συμπεριφορά του παιδιού μου, να ανακαλύψω τις πραγματικές του ανάγκες, ελλείψεις και συναισθήματα και να δοκιμάσω, αν περνάει από το χέρι μου, να το βοηθήσω να τις καλύψει. Αποδοχή σημαίνει ότι έχω να μάθω πολλά ακόμη για το παιδί μου, αλλά κυρίως για τον εαυτό μου προκειμένου να γίνω καλύτερος γονέας και, κατ’ επέκταση, καλύτερος άνθρωπος.

Η στάση αποδοχής είναι μία στάση – κλειδί που μας βγάζει αυτομάτως από το δίπολο δράση – αντίδραση και μας ανάγει σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου λειτουργούμε με ψυχραιμία και γαλήνη. Η στάση αποδοχής έχει τόση δύναμη που γρήγορα θα δούμε πως το πρόβλημα εξαλείφεται από μόνο του χωρίς περιττές και ψυχοφθόρες κινήσεις από την πλευρά μας. Έτσι, πετυχαίνουμε να δημιουργήσουμε μία όμορφη και ομαλή οικογενειακή καθημερινότητα, με επιλεγμένες συγκρούσεις και διάθεση να μάθουμε καινούρια πράγματα ο ένας μέσα από τον άλλο.

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια