Ο φόβος της ευθύνης

Γράφει ο Αθανάσιος Αντωνίου

Τα χρόνια περνούν και οι ανάγκες, οι προτεραιότητες και τελικά οι ευθύνες του καθενός μεγαλώνουν. Η ίδια η ζωή μέσα από την πορεία του ανθρώπου τον φέρνει τελικά μπροστά σε εκείνη τη στιγμή που θα πρέπει να λάβει αποφάσεις, να πάρει την ευθύνη του.

Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποφύγει κανένας μας, όσο κι αν προσπαθήσει. Μοιάζουμε μερικές φορές σαν την στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της και πιστεύει πως όλα είναι εντάξει, όχι φίλοι μου δεν είναι εντάξει.

Μεγαλώνουμε στα χρόνια, αλλά συχνά μένουμε σε μικρή ηλικία σε σχέση με την ανάληψη ευθυνών. Μένουμε μικρότεροι κι από έφηβοι ζητώντας συνεχώς να αλλάξει η ζωή μας, οι σχέσεις μας, τα χρήματα, να μας καταλαβαίνουν επιτέλους και τόσα άλλα.

Ταυτόχρονα, εάν κάποιος παρατηρήσει με προσοχή και με μια πιο καθαρή ματιά την όλη διαδικασία, θα δει επίσης ότι πολύ συχνά για ό,τι κακό μας συμβαίνει, σχεδόν πάντα φταίει κάποιος άλλος. Εμείς πουθενά ή έστω φταίμε λίγο και βρίσκουμε τόσα επιχειρήματα γιατί απλά προσπαθεί το σύστημά μας να μας υπερασπιστεί, καταλήγοντας συνήθως στο «τι άλλο να έκανα».

Όντως, σίγουρα και ο «άλλος» θα φέρει και αυτός την ευθύνη του, όμως αυτό που συνήθως συμβαίνει, είναι να εντοπίζουμε την ευθύνη του «άλλου» και μάλιστα να τη μεγεθύνουμε, παίζοντας πολύ καλά το ρόλο του θύματος.

Κανένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή του μέσα από τη θέση του θύματος, δεν μπόρεσε τελικά να ζήσει αληθινά, γιατί πολύ απλά έμπαινε αυτόματα στην αδικία και μέσα στην αδικία έψαχνε να βρει δικαιοσύνη. Αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες πλάνες που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, να ψάχνει να βρει το «δίκιο» του μέσα στο πεδίο της αδικίας. Όσο ο φόβος της ανάληψης ευθύνης για τη ζωή μας είναι πάνω από την τόλμη μας τόσο η ίδια μας η ζωή φθίνει, μικραίνει και μπορεί να γίνει τόσο φθηνή που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν θα την αγοράζαμε.

Εάν όμως βάλουμε την ευθύνη στη ζωή μας, τότε όλα αλλάζουν! Θα πάρουμε καλύτερες και χειρότερες αποφάσεις για τη ζωή μας, αλλά έτσι μαθαίνουμε, έτσι πατάμε στα πόδια μας, έτσι ωριμάζουμε και μας εμπιστεύονται και οι άλλοι, δείχνοντας το δρόμο και σε αυτούς να μειώσουν την γκρίνια και την αδικία και να ζήσουν τη ζωή που τους αναλογεί από τη νέα τους θέση.

Παίρνοντας την ευθύνη της ζωής μας αποκτούμε και το δικαίωμα να επηρεάσουμε ενεργητικά τη ζωή μας στο μέλλον. «Αγάπα την ευθύνη» έλεγε ο Καζαντζάκης. Εσύ τι θα κάνεις;

enallaktikidrasi.com