Γράφει η Μάρη Γαργαλιάνου
Όχι γιατί όπως πολύ σωστά ο σοφός λαός λέει πως «Τα πολλά
λόγια είναι φτώχεια», αλλά γιατί σε μεγάλες δόσεις κουράζουν σίγουρα. Κουράζουν
ακόμα και ανθρώπους παθιασμένους με λέξεις και στίχους, κουράζουν ακόμα και
τους φαινομενικά «ακούραστους».
Να λέμε λίγα και να καταλαβαίνουμε πολλά και στο μοντάζ να
κόβονται οι σκηνές με ανούσια ερωτήματα που στόχο έχουν μόνο να ικανοποιήσουν
περιέργειες που διψάνε.
Να εκτιμάμε παύσεις και να ερμηνεύουμε σιωπές. Να διαβάζουμε
ανάσες και να στεκόμαστε προσοχή σε βλέμματα που γεφυρώνουν ολόκληρα εγκώμια,
χωρίς καν να αρθρώσουν κουβέντα τα χείλη.
Δε χρειάζεται να μιλήσει κανείς. Δε χρειάστηκε ποτέ σε όλους
αυτούς όπου τα πάθη τους κυβέρνησαν και εν τέλει κέρδισαν ζωή, εμπειρία και
διδάγματα χάρη σε αυτά με το τσουβάλι, να μιλήσουν αρκετά, να αναλωθούν. Το
μέσα τους γνώριζε εξαρχής καλά, πως το «νόημα» βρίσκεται αλλού, γι’ αυτό και
εκείνοι για αλλού τράβηξαν και ας τους έλεγαν τρελούς…
Να λέμε λίγα και να καταλαβαίνουμε πολλά, μα τα «αυτονόητα»
να τα υπενθυμίζουμε και μια και δυο, γιατί αλλιώς ξέρεις… το παιχνίδι το
χάσαμε. Τα «δεδομένα» στιγμιαία μπορούν να αλλάξουν και να γίνουν ζητούμενα.
Αλήθεια, ρισκάρεις;
Οι λέξεις έχουνε βαρύτητα και οι ρομαντικοί παραμυθιάζονται.
Μια που σε εκτοξεύουν ψηλά στον ουρανό, μια που σε πετάνε σε σωστό κενό αέρος.
Οξυγόνο;
Να λέμε λίγα και να καταλαβαίνουμε πολλά λοιπόν, για ακόμα
ένα λόγο· Για να μην πονάμε. Ή μάλλον καλύτερα, για να πονάμε λιγότερο…
Οι φλυαρίες αναστατώνουν. Σκοπός τους υποσυνείδητα, να
δημιουργούν εντυπώσεις και να κερδίζουν συμπάθειες. Κάνουν για πλάκα φτερά,
μόλις πάρουν την επιθυμητή επιβεβαίωση και τότε κάποιοι μένουν μετέωροι και
κοντοστέκονται βουβά. Ίσως γιατί κάποτε τις πίστεψαν…
Να λέμε λίγα και να καταλαβαίνουμε πολλά, γιατί εκεί φίλε
μου είναι η ουσία, χωρίς πολλές σάλτσες, φανφάρες, αστερόσκονες και άλλα τέτοια
περιττά και να σου πω κάτι; Όχι, δεν είναι καθόλου απλό…
Χρειάζεται να αφεθείς, χρειάζεται να νιώσεις, να αισθανθείς,
χρειάζεται να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Χρειάζεται να μάθεις να ακούς
το μέσα σου. Ξέρεις… αυτό ποτέ δεν κάνει λάθος.
Τα σενάρια στο μυαλό σου, μπορεί. Οι σκληρές λογικές σου
εξίσου. Το μέσα σου ποτέ. Να λέμε λίγα και να καταλαβαίνουμε πολλά λοιπόν γιατί
εν ολίγοις εκεί είναι η μαγεία και μόνο αν την αφήσεις να σε συνεπάρει, μια ζωή
ολόψυχη θα ανοιχτεί μπροστά σου, μια ζωή που σου αξίζει…
Κι αν είναι όντως μια, όπως πολλοί λένε… πράγματι, τα πολλά
λόγια είναι περιττά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογείστε το σχόλιό σας...