Το δηλητήριο της σύγκρισης

Γράφει ο Θοδωρής Γιαννόπουλος

Από την πρώτη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας, την πρώτη μας αναπνοή, το πρώτο κλάμα, το πρώτο χαμόγελο περνάμε κάτω από το μικροσκόπιο της σύγκρισης θέλοντας και μη. Πρώτα – πρώτα θα περάσουμε απ’ τα «χέρια» της οικογένειάς μας. Θα μας συγκρίνουν με τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ποιανού μοιάζει η μύτη μας, ποιανού το χαμόγελο, τα μάτια κτλ.

Στην συνέχεια θα αρχίσουν οι συγκρίσεις με τα άλλα παιδάκια. Πόσο πιο έξυπνα φαίνονται τα ματάκια μας, πόσο περισσότερα μαλλιά έχουμε απ΄ τα άλλα παιδάκια, πόσο πιο ζωηρά είμαστε. Σύγκριση και πάλι σύγκριση…

Οι συγκρίσεις στη συνέχεια όλο και πυκνώνουν. Πόσο γρήγορα είπαμε τις πρώτες μας λεξούλες, πόσο γρήγορα περπατήσαμε, πόσο γρήγορα μάθαμε να γράφουμε, να μετράμε, να διαβάζουμε. Πόσο πιο καλοί μαθητές είμαστε, πόσο πιο ψηλοί σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά.

Σιγά – σιγά μπαίνουμε και εμείς στο πνεύμα της σύγκρισης και αρχίζουμε να ζυγίζουμε τα πάντα. Πόσο πιο καλή είναι η δουλειά μας, πόσο πιο καλό μισθό έχουμε, πόσο πιο καλό είναι το σπίτι, το αυτοκίνητο, το κινητό μας.

Σύγκριση – σύγκριση και ξανά σύγκριση. Όλη αυτή η σύγκριση όμως δεν μας βγαίνει σε καλό γιατί πάντα θα βρούμε κάτι σε κάποιον που είναι καλύτερο από μας. Μας φταίει η εμφάνιση μας και ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε το σώμα κάποιας διασημότητας. Τρέχουμε σε πλαστικούς χειρούργους για να μας «διορθώσουν» τις ατέλειές μας. Νιώθουμε δυστυχισμένοι γιατί δεν έχουμε το μυαλό του Αϊνστάιν, γιατί δεν έχουμε τον εσωτερικό κόσμο της τάδε ή του τάδε και πάει λέγοντας.

Κι αυτή η «αρρώστια» της σύγκρισης δεν έχει τελειωμό. Είναι εκεί και μας δηλητηριάζει την ζωή. Τίποτα δεν φαίνεται να μας ευχαριστεί. Διαρκώς ζητούμε κι άλλα. Κι όταν ακόμη τα αποκτούμε δεν παύει να μας ακολουθεί αυτή η αίσθηση πως κάτι μας λείπει.

Χάνουμε πολύτιμο χρόνο από την ζωή μας για να δημιουργήσουμε περισσότερα και να γίνουμε εμείς «τέλειοι» και έτσι χάνουμε τον εαυτό μας. Ξεχνάμε πως η δημιουργία μας οφείλεται σε μια ανώτερη δύναμη. Πως ο κάθε ένας από εμάς είναι ξεχωριστός για κάτι. Δεν υπάρχουν όμορφοι κι άσχημοι, όλοι είμαστε ξεχωριστοί.

Και ποιος είπε πως τα πολλά υλικά αγαθά φέρνουν την ευτυχία; Ποιοι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι;

Αυτοί που είναι ευχαριστημένοι με αυτά που έχουν και ζούνε χωρίς την σύγκριση ή αυτοί που δεν ξέρουν καν τι έχουν και που συνεχίζουν να κυνηγούν αυτό το κάτι που κάνει άλλους καλύτερους από αυτούς;

enallaktikidrasi.com