Ας παραδειγματιστούμε από τα παιδιά αντί να προσπαθούμε να τα φέρουμε στα μέτρα μας

Γράφει ο Γιώργος Βασιλορεΐζης

Σύμφωνα με την κοινωνία, οι ενήλικες είναι συνήθως μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και ώριμοι άνθρωποι, ενώ τα παιδιά είναι συνήθως πλάσματα ατίθασα, ζωηρά και ανώριμα.

Και σκέφτομαι: Τα παιδιά χαίρονται να παίζουν, οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει να χαίρονται.

~Τα παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματά τους, οι μεγάλοι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.

~Τα παιδιά δεν παίρνουν τα πάντα στα σοβαρά, οι μεγάλοι είναι σοβαροφανείς.

~Τα παιδιά έχουν έμφυτη την περιέργεια να ψάξουν και να ανακαλύψουν, οι μεγάλοι ακολουθούν μηχανικά και υπνωτισμένα την περιγραφή του κόσμου που τους δόθηκε.

~Τα παιδιά όταν θυμώνουν, μετά από λίγη ώρα το ξεχνάνε. Οι μεγάλοι πίνουν το δηλητήριο της μνησικακίας και μετά ελπίζουν ότι έτσι θα «σκοτώσουν» τον άλλο.

~Τα παιδιά εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, οι μεγάλοι τις καταπιέζουν.

~Τα παιδιά έχουν θάρρος, οι μεγάλοι φοβούνται μην…

~Τα παιδιά λειτουργούν με αθωότητα. Οι μεγάλοι με δόλο.

~Τα παιδιά δεν γεννιούνται κρίνοντας. Οι μεγάλοι; ρατσιστές.

~Τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο με τα θέλω της καρδιάς, οι μεγάλοι με τα πρέπει του μυαλού.

~Τα παιδιά αποδέχονται και αγαπούν γιατί έτσι νιώθουν. Οι μεγάλοι αγαπούν υπό όρους.

Και ερωτώ, ποια είναι πιο φυσική συμπεριφορά; Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε αυτά τα πλάσματα στα μέτρα μας; και στην τελική, ποιος είναι ώριμος και ποιος ανώριμος;

enallaktikidrasi.com