Κάτι που παρατηρώ συχνά στους ανθρώπους είναι η δυσκολία μας να διαχειριστούμε ή να «αντέξουμε» τον πόνο, το άγχος, την θλίψη που εκφράζει ο συνάνθρωπός μας, τα παιδιά μας, ο φίλος μας, ο σύντροφός μας… Ταυτόχρονα, είναι έντονη η ανάγκη μας να τον «βοηθήσουμε» άμεσα να ξεπεράσει αυτά τα πιο «δυσάρεστα» συναισθήματα.
Έτσι, όταν βρεθούμε δίπλα σε κάποιον άνθρωπο που έχει το δικό του ξέσπασμα για τις όποιες δυσκολίες βιώνει, καταλήγουμε να απαντάμε «Μην κλαις», «Θα έρθουν καλύτερες μέρες», «Μα γιατί αγχώνεσαι;», «Έτσι είναι η ζωή», «Ηρέμησε, δεν θα αλλάξει κάτι με το να στενοχωριέσαι» κ.ο.κ.
Δυστυχώς, αυτές οι φράσεις συνήθως δεν βοηθούν τον συνομιλητή μας, ο οποίος προσπαθεί να ανοίξει την καρδιά του και να εκφράσει το βίωμά του, όπως το ένιωσε ο ίδιος, καθώς η ένταση και η σημασία που αποδίδουμε σε κάθε τι που συμβαίνει είναι υποκειμενική. Ενδέχεται να τον μπλοκάρουν περισσότερο, να νιώσει πως αυτό που βιώνει δεν είναι αποδεκτό ή ότι είναι «λάθος» και, το πιο πιθανό είναι πως την επόμενη φορά που θα του συμβεί κάτι σημαντικό για τον ίδιο, να αποφύγει να το μοιραστεί μαζί μας.
Καταλήγουμε, λοιπόν, όταν μας ρωτάνε πώς είμαστε, να απαντάμε με ένα απλό «καλά», «μια χαρά», και το περιεχόμενο των συζητήσεων με τον περίγυρό μας να περιστρέφεται κατά βάση γύρω από τα «διαδικαστικά» της καθημερινότητάς μας. Αποφεύγουμε, δηλαδή, να εμπλακούμε σε συζητήσεις για τα συναισθήματά μας, τον αντίκτυπο που έχουν μέσα μας όλα όσα καλούμαστε να διαχειριστούμε καθημερινά, σαν να πρέπει να είμαστε υποχρεωτικά και διαρκώς «καλά» και χαρούμενοι, σαν να δίνουμε την εντύπωση πως είμαστε άτρωτοι και πως όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά…
Φοβόμαστε, δηλαδή, πως δεν μπορούμε να «αντέξουμε» τα συναισθήματα των άλλων ή πως θα επιφορτιστούμε κι εμείς με τα εκάστοτε προβλήματα που αντιμετωπίζουν, και, γι’ αυτό προσπαθούμε αφελώς να τα προσπεράσουμε.
Συνήθως, όμως, δεν χρειάζεται να κάνουμε ή να πούμε τίποτα περισσότερο, από το να πιάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας από το χέρι, να τον κοιτάξουμε τρυφερά στα μάτια, να του πούμε «λυπάμαι πολύ», «πρέπει να είναι δύσκολο αυτό που περνάς», «θα είμαι εδώ, ό,τι χρειαστείς», να του κάνουμε μία αγκαλιά… Είναι καλό να μάθουμε να συμπαραστεκόμαστε στους ανθρώπους μας, είναι σημαντικό να είμαστε παρόντες ουσιαστικά. Δεν χρειάζεται να λύσουμε το πρόβλημα αντί για αυτούς, αρκεί να μπορούμε να ακούσουμε αυθεντικά, χωρίς την ανάγκη να επιστρέψουμε γρήγορα στην χαρά…
Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική - Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογείστε το σχόλιό σας...