Όταν γεννιέται ένα παιδί, την ίδια στιγμή, γεννιέται και ένας γονέας!

 

Γράφει η Ράνια Βλάγκα Αντωνίου, Κοινωνιολόγος, Ειδική Παιδαγωγός, Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού

«Ο δικός του τρόπος δεν είναι ο δικός μου και ο δικός μου δεν είναι δικός του… και οι δύο όμως ψάχνουμε για τον Προσωπικό Μύθο και για αυτό τον σέβομαι»

Αλχημιστής | Πάολο Κοέλιο

Η ζωή μας αλλάζει για πάντα με τη γέννηση ενός μωρού. Αυτό το γεγονός, ή πιο συγκεκριμένα η διαδικασία αυτή, σημαίνει επίσης τη γέννηση ενός γονέα.

Για κάθε νέο γονέα, είναι μια εντελώς μοναδική εμπειρία που μπορεί να τον φέρει στο χείλος του “θανάτου” – φυσικού, συναισθηματικού ή και τα δύο -, μπορεί να καταστρέψει τις αυταπάτες του για το ποιος πίστευε ότι ήταν ή μπορεί να τον αναγεννήσει και να βρει την δική του Άνοιξη.

Αφήνοντας πίσω τη ζωή ενός ανεξάρτητου προσώπου επικεντρωμένου στις δικές του σχέσεις, την επιτυχία μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας και ξεκινώντας μια ζωή με θεμελιώδη μετατόπιση στη σκέψη, που επικεντρώνεται στις σχέσεις και τις επιτυχίες του μωρού μας, οι νέοι γονείς υφίστανται μια σημαντική ανασυγκρότηση του εγκεφάλου εκείνη την εποχή, κάτι που επιβεβαιώνεται από πληθώρα μελετών.

Η αφήγηση των ιστοριών γέννησής των παιδιών μας και ανατροφής, μας αποκαλύπτει αυτά τα μοναδικά διαφορετικά διδάγματα για το ποιοι είμαστε και συνεχίζουμε να γινόμαστε. Ένα από τα κεντρικά δώρα του γονεϊκού ρόλου είναι ότι, εστιάζοντας και προωθώντας την ανάπτυξη του παιδιού μας, έχουμε ταυτόχρονα την ευκαιρία να προωθήσουμε την δική μας ανάπτυξη.

Οι γονείς μπορούμε να γίνουμε ειδικοί στην απόκρυψη των αναπτυξιακών μας προσδοκιών – προσποιούμενοι ότι μαθαίνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας, μην θέλοντας να παραδεχτούμε τελικά ότι είμαστε το “τελικό προϊόν”, γιατί έχοντας ένα μωρό μπορεί να είναι μια “κλήση αφύπνισης”. Μπορεί να μας ειδοποιήσει, για όσα δεν έχουμε σκεφτεί βαθιά στο παρελθόν για να ενημερώσουμε το παρόν μας και ότι υπάρχει μια ζωή με περισσότερη εκμάθηση και προώθηση της δικής μας κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης, αν το επιτρέψουμε.

Εάν μπορούσαμε να μοιραστούμε τις ιστορίες μας για το πώς γίναμε γονείς, θα είχαμε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να διαπιστώσουμε τις μεγάλες μετατοπίσεις που σημειώθηκαν στη ζωή μας. Όταν το κάνουμε, μπορεί να λάμψει ένα φως σε όλα όσα μάθαμε, πώς μας έκαναν πιο ισχυρούς από πριν γίνουμε γονείς, τι μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε, ποια ξεχασμένα μέρη του εαυτού μας θυμηθήκαμε, ποια καινούρια μέρη του εαυτού μας ανακαλύψαμε.

Να αναδυθούν λέξεις κλειδιά που μπορεί να περιγράφουν τι μας προσέφερε η γέννηση του κάθε παιδιού μας, σε τι μας εκπαίδευσε, πώς μας ωρίμασε. 

Σε αυτή την εποχή της Άνοιξης, καθώς βλέπουμε τη νέα ζωή ως φυτά και λουλούδια, ας σκεφτούμε πώς μας βοήθησε ο ερχομός του παιδιού στην ζωή μας. Μπορούμε να αναρωτηθούμε:

Πώς με άλλαξε ως άτομο, η διαδικασία της γέννησης;

Πώς με αφύπνισε ο ρόλος του γονέα όσον αφορά τον εαυτό μου;

Στην αφήγηση της δικής μου ιστορίας, ποια θέματα θα μπορούσαν να προκύψουν;

Πώς μπορώ να συνεχίσω να σκέφτομαι και να μαθαίνω από την ανάπτυξη των παιδιών μου για να αυξήσω την αυτογνωσία μου;

Τι προκλήσεις έχω να μάθω στο εδώ και τώρα, στο ρόλο μου ως γονέα;

Απαντώντας σε αυτές τις ερωτήσεις θα ανακαλύψουμε ότι ο γονεϊκός ρόλος είναι εξελικτικός, με τα παιδιά μας να αποτελούν τα αυτογνωσιακά μας σκαλοπάτια, δείχνοντας τον δρόμο της αυτο-ανακάλυψης και παράλληλα τον δρόμο της κοινής μας εξέλιξης και επαναδιαμόρφωσης.

Όσο αυτό το αποδεχόμαστε, όσο αυτό το κατανοούμε, όσο “γνωρίζουμε” τα παιδιά μας και μας “γνωρίζουμε”, όσο τα προσέχουμε και “μας προσέχουμε”, όσο “τα ακούμε” και “μας ακούμε” τόσο κάνουμε προοδευτικά βήματα στην αυτογνωσίας μας, με περιέργεια, καλοσύνη, βοηθώντας στην αυτογνωσία των παιδιών μας και στην οικογενειακή μας ευημερία.

Με αυτό το τρόπο οι αχαρτογράφητες περιοχές τους εαυτού μας και της γονεϊκής ανατροφής θα φωτιστούν από την συνειδητή γονεϊκή αγάπη, μεριάζοντας τους φόβους και τα άγχη για το άγνωστο, το ελλιπές, το ακατανόητο, το ανικανοποίητο, το ανεπαρκές.

Σε αυτή την διαδρομή, όντας αλληλένδετοι με τα παιδιά μας όμως τόσο μοναδικά διαφορετικοί, δεν ξεχνάμε ότι ”Ο δικός τους τρόπος δεν είναι ο δικός μου και ο δικός τους δεν είναι δικός μου και οι δυο όμως ψάχνουμε για τον Προσωπικό Μύθο και για αυτό τον σέβομαι”.

Κατανοώντας αυτή την διαφορετικότητα, συνδεόμαστε μαζί τους μέσω της μοναδικότητας των συναισθημάτων τους και ως πρότυπα συμπεριφοράς, σκέψης, συναισθηματικής διαχείρισης, αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης Δρούμε ως Δημιουργοί του Δικού μας Μοναδικού Οικογενειακού Συστήματος. Γιατί:

Κάθε δικό μας βήμα εξέλιξης, μπορεί να είναι άπειρα βήματα εξέλιξης του παιδιού μας

Κάθε δική μας θετική σκέψη, μπορεί να είναι άπειρες θετικές σκέψεις του παιδιού μας

Κάθε δικό μας θετικό συναίσθημα, μπορεί να είναι άπειρα θετικά συναισθήματα του παιδιού μας

Κάθε δική μας θετική συμπεριφορά και δράση, μπορεί να είναι άπειρες θετικές συμπεριφορές και δράσεις του παιδιού μας

Η κατανόηση του εαυτού μας, μας δίνει επιλογές να δρούμε και να μην αντιδρούμε απλώς αλλά και να συλλέξουμε νόημα από τις εμπειρίες της ζωής. Η αυτογνωσία είναι μια βασική ικανότητα που μας βοηθά να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση του τρόπου σκέψης, αίσθησης και δράσης, ώστε να μπορέσουμε να αυξήσουμε τη μάθηση και να αναπτύξουμε ουσιαστικές σχέσεις.

Είναι η ικανότητά μας να εξετάζουμε και να κατανοούμε ποιοι είμαστε σχετικά με τον κόσμο γύρω μας. Το κλειδί άρα για να “Προσέχουμε τα παιδιά μας “ και να “ Μας προσέχουμε” στο εδώ και τώρα, είναι:

Να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και των παιδιών μας

Να αντιμετωπίζουμε τα άγχη και τους φόβους μας και πώς αυτά αντανακλώνται στα παιδιά μας

Να δημιουργούμε ουσιαστικές σχέσεις εντός οικογενειακού πλαισίου

Να οργανώνουμε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον

Να εξελίσσουμε τον γονεϊκό μας ρόλο

Να κάνω το καλύτερο που μπορώ τη δεδομένη στιγμή

Να “νιώθω” και να “συνδέομαι” με τον εαυτό μου και την οικογένειά μου

Να “επικοινωνώ” με τον εαυτό μου και τους γύρω μου με ουσία.

enallaktikidrasi.com