Το παιδί χρειάζεται τα γράμματα όσο χρειάζεται και το παιχνίδι στη φύση…

Γράφει ο Γιάννης Αραχωβίτης

Φαίνεται, και μάλλον έτσι είναι ότι τα σημερινά παιδιά είναι πιο έξυπνα από αυτά των παλαιοτέρων γενεών. Και η εξήγηση είναι μάλλον η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, η συσσωρευμένη και εύκολη πρόσβαση σε τόνους πληροφοριών και η έκθεση σε περισσότερα ερεθίσματα.

Αλλά όταν η εκπαίδευση εστιάζεται περισσότερο σε ακαδημαϊκά θέματα και όχι σε πρακτικά και καθημερινά, τότε ο άνθρωπος “χτίζεται” περίεργα και εξελίσσεται εντελώς μονόπλευρα. Τι να το κάνω να ξέρω την τετραγωνική ρίζα του 538 αν δεν μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου;

Ήταν μεσημέρι όταν το τηλέφωνό μου κτύπησε και ο μικρός γιος (14 χρονών) του γείτονά μας, ρώτησε αν μπορούσε η γυναίκα μου να πάει στο σπίτι τους γιατί χρειάζονταν άμεσα κάποια βοήθεια. Οι γονείς τους έλλειπαν και μας έχουν πει να έχουμε το νου μας στα παιδιά. Του είπα ότι η γυναίκα μου είχε πέσει να κοιμηθεί για λίγο και γι’ αυτό πήγα εγώ να βοηθήσω.

Όταν μπήκα στο σπίτι τους τον είδα να κρατά μια μικρή ντομάτα, στο μέγεθος ενός μεγάλου αυγού, και με ρώτησε αν μπορούσα να την κόψω για να φάει ο αδερφός του, που θα έρχονταν σε λίγο. Προσπάθησα να κρύψω την έκπληξή μου. Πώς και δεν μπορεί να κόψει μια ντομάτα, αναρωτήθηκα; Ούτε και ο αδερφός του, που είναι 16 χρονών;

Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι εξαιρετικοί μαθητές, με διακρίσεις σε διάφορα θέματα. Έχουν ευγενικούς τρόπους συμπεριφοράς, γνωρίζουν πολλά και εκπληκτικά πράγματα για τους πλανήτες, για τις χημικές ενώσεις, όλους τους ποδοσφαιριστές, χειρίζονται άψογα το κομπιούτερ, μιλούν ήδη δυο ξένες γλώσσες.

Όμως δεν μπορούν να κόψουν μια ντομάτα να φάνε. Και φαντάζομαι κι άλλα βασικά καθημερινά πράγματα επιβίωσης. Μήπως το κυνήγι των βαθμών στα σχολεία και οι τεχνολογικές προκλήσεις μάς έχουν αποκόψει από τον ιστό της φυσικής και φυσιολογικής ζωής; Μήπως απομακρυνόμαστε επικίνδυνα από τη μητέρα φύση και τον φυσικό τρόπο ζωής; Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα να προσαρμοστούμε στην εποχή μας, αλλά το θεωρώ αφύσικο και “εγκληματική” παράλειψη να αδιαφορούμε για την ισορροπημένη εξέλιξη των παιδιών μας.

Το “Παν μέτρoν άριστον” είναι γενικώς ένας χρυσός κανόνας, που μπορεί να καθοδηγεί τις επιλογές μας και να μας προστατεύει από τις υπερβολές, που ενίοτε είναι και επικίνδυνες. Το παιδί χρειάζεται τα γράμματα αλλά χρειάζεται και το παιχνίδι στη φύση, να λερωθεί, να ανακατευτεί με τα δέντρα, να περπατήσει ξυπόλητο, να ξέρει να βράσει ένα αυγό. Διαφορετικά διαμορφώνουμε ανεπαρκή άτομα, μονοσήμαντους οργανισμούς, με τεράστιες ελλείψεις σε ζωτικά θέματα. Αυτά τα άτομα στο τέλος, μπορεί να κερδίσουν μια διάκριση / ένα δίπλωμα σε ένα τομέα, να πάρουν άριστα στα μαθηματικά, αλλά θα δυστυχήσουν σε πολλούς άλλους.

Μήπως οι ίδιοι οι γονείς έχουμε την ευθύνη να διευρύνουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας; Μήπως κακομαθαίνουμε / “καλομαθαίνουμε” τα παιδιά μας όταν τους τα προσφέρουμε όλα έτοιμα; Μήπως το εκπαιδευτικό μας σύστημα απαιτεί υπερβολική εστίαση και εξειδίκευση στα του σχολείου, διαμορφώνοντας ανεπαρκή άτομα και τελικά δυστυχισμένα άτομα;

Ίσως να είναι όλα αυτά και κάποια άλλα που περιορίζουν μια πιο ολοκληρωμένη και ισορροπημένη εξέλιξη. Η ζωή απαιτεί διαφορετικές δεξιότητες και σίγουρα η έλλειψη σε καθημερινά και πρακτικά πράγματα μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μας. Η απόκτησή τους θα πρέπει να είναι μέρος της γενικής διαμόρφωσης του νέου ανθρώπου. Είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται σε μικρή ηλικία. Αν δεν μάθεις να στρώνεις το κρεβάτι σου μικρός, δύσκολα θα το κάνεις αργότερα.

enallaktikidrasi.com