Μετά από την ξαφνική αλλαγή της ζωής μας, την παύση της
καθημερινότητας όπως την γνωρίζαμε και την αναγκαιότητα να «μείνουμε σπίτι»,
σταδιακά επιστρέφουμε στους «κανονικούς» μας ρυθμούς.
Πολλοί βιώσαμε τις απαγορεύσεις σαν «φυλακή» και άλλοι το
είδαμε σαν μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τον χρόνο αυτόν να ασχοληθούμε με όλα
όσα είχαμε παραμελήσει τα προηγούμενα χρόνια. Οι περισσότεροι, άλλοι λιγότερο
και άλλοι περισσότερο, προσαρμοστήκαμε στην αλλαγή αυτή. Και τώρα, καθώς οι
εξελίξεις είναι θετικές, τα μέτρα χαλαρώνουν και καλούμαστε να προσαρμοστούμε
ξανά. Να επιστρέψουμε στους προ καραντίνας ρυθμούς ή να ανακαλύψουμε
καινούριους ρυθμούς να ζούμε;
Η αποδοχή είναι η στάση – κλειδί στην πιο ομαλή προσαρμογή
μας: να αποδεχτούμε την αντίστασή μας στην εκ νέου αλλαγή, τα συναισθήματά μας,
τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας και, κυρίως να αποδεχτούμε την κατάσταση ως
έχει – τουλάχιστον για όσα δεν περνούν από τον δικό μας έλεγχο.
Η σκέψη ότι η αλλαγή που βιώσαμε και βιώνουμε είναι
συλλογική μπορεί να είναι ανακουφιστική · όλοι μας αντιμετωπίζουμε και θα
αντιμετωπίσουμε δοκιμασίες στην επαγγελματική μας ζωή, όλοι μας θα χρειαστεί να
κρατήσουμε σωματικές «αποστάσεις» για κάποιο χρονικό διάστημα προκειμένου να
είμαστε ασφαλείς και υγιείς, όλοι μας θα είμαστε διστακτικοί και μουδιασμένοι
στην αρχή της λήξης της καραντίνας, όλοι μας αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστούμε
και θα είμαστε καλά.
Το σημαντικότερο είναι να καταγράψουμε όλα όσα μάθαμε κατά
την διάρκεια της καραντίνας τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους ανθρώπους
μας και να φροντίσουμε να διατηρήσουμε όσα από αυτά μπορούμε και μετά την
επάνοδο στους συνηθισμένους μας ρυθμούς. Μπορούμε να επιδιώκουμε να αφιερώνουμε
λίγα λεπτά κάθε μέρα στο να ακούσουμε ουσιαστικά τα παιδιά μας, να μαγειρέψουμε
ένα γεύμα με αγάπη και αφοσίωση, να απολαύσουμε μία ζεστή σοκολάτα, να
παίρνουμε τηλέφωνο μία φορά την εβδομάδα έναν άνθρωπο που αγαπάμε πολύ, να
διαβάσουμε ένα βιβλίο που θα μας ταξιδέψει, να μυρίσουμε και να φροντίσουμε τα
λουλούδια στις γλάστρες μας, να σταματάμε πού και πού να κοιτάξουμε απλώς τον
ουρανό παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, να κοιτάξουμε από το παράθυρο σαν να κοιτάμε
την θέα αυτήν για πρώτη φορά, να αναλογιζόμαστε με ευγνωμοσύνη όλα όσα υπάρχουν
στην ζωή μας, να κλείνουμε τα μάτια μας και να απολαμβάνουμε το αγαπημένο μας
μουσικό κομμάτι, να κάνουμε ασκήσεις ενσυνείδητης αναπνοής για να χαλαρώσουμε,
να νιώσουμε την ζεστασιά του ήλιου στο σώμα μας… Ας φροντίσουμε να είμαστε
πραγματικά και ουσιαστικά παρόντες στην ζωή μας χωρίς να παρασυρόμαστε από την
ταχύτητα της καθημερινότητας…
Αυτό πιστεύω ότι αξίζει να το κρατήσουμε σαν μάθημα από
αυτήν την περίοδο, γι’ αυτό και μιλώ για αλλαγή των ρυθμών της ζωής και όχι
επιστροφή στην πρότερη κατάσταση…
Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική - Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογείστε το σχόλιό σας...