Να και κάτι που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα συνέβαινε.
Ενώ κινούμασταν «ξένοιαστοι» στους ξέφρενους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής,
προγραμματίζοντας παράλληλα δραστηριότητες
με την έναρξη της άνοιξης, τις τελευταίες εβδομάδες ήρθαν τα πάνω κάτω στη
«σίγουρη» καθημερινότητά μας. Η αίσθηση του
«σαν να μπήκε ένα φρένο στις ζωές μας», μια κατάσταση πρωτόγνωρη και άγνωστη για
τους περισσότερους είναι κυρίαρχη στην καθημερινή μας επικοινωνία. Αν κάποιος
μας έλεγε δύο μήνες πριν ότι θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με μία τέτοια δοκιμασία,
θα θεωρούσαμε πως κάνει άτοπα και ευφάνταστα σενάρια.
Κι όμως, τη ζούμε, είναι στο σήμερα, στο τώρα, μία
πραγματικότητα εντελώς διαφορετική και ξενική από όσα είχαμε ζήσει μέχρι τώρα.
Μία πραγματικότητα στην οποία κληθήκαμε να προσαρμοστούμε άμεσα, χωρίς «χρόνο»
να επεξεργαστούμε τις αλλαγές που επιφέρει. Μία αλλαγή όπου χρειάστηκε να επιβραδύνουμε,
να σκεφτόμαστε τα αυτονόητα, να φέρουμε το έξω προς τα μέσα, να μας «χαρίζεται»
άπλετος ο χρόνος που αναζητούσαμε χρόνια για να μας «δούμε» καλύτερα, να
σκεφτούμε, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, εμάς…
Μία αλλαγή που συμβαίνει ταυτόχρονα σε όλους μας, αλλά ο
καθένας από εμάς την βιώνει εντελώς διαφορετικά καθημερινά… Άλλες μέρες
αφηνόμαστε στην απόλαυση της νέας αυτής πραγματικότητας και άλλες μέρες
ευχόμαστε να ξυπνήσουμε και να έχει τελειώσει αυτή η ασπρόμαυρη «ταινία» όπου
συμπρωταγωνιστούμε… Καλό είναι να θυμόμαστε πως είναι φυσιολογικό… Είναι φυσιολογικό
να είμαστε την μία μέρα ανέμελοι και
χαρούμενοι και την άλλη μέρα να νιώθουμε ότι «πνιγόμαστε», καθώς όλοι κάνουμε
το καλύτερο που μπορούμε…
Όλοι έχουμε κάτι να μάθουμε μέσα από αυτήν την κατάσταση και
αντί να λέμε «γιατί σε εμάς», μπορούμε να αναρωτηθούμε «γιατί όχι σε εμάς». Δεν
γνωρίζουμε ποτέ πόση δύναμη κρύβουμε μέχρι να κληθούμε να ανταποκριθούμε σε
κάποια μεγάλη δοκιμασία. Τα αποθέματα του καθενός μας, οι κρυφές «μαγικές» μας
δυνάμεις είναι τεράστιες και μέσα από τις δυσκολίες μπορούμε να τις ανακαλύψουμε
και να τις αξιοποιήσουμε.
Ίσως είναι μία ευκαιρία να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε,
να εκτιμήσουμε όλα όσα απλόχερα και δεδομένα είχαμε (από τον ουρανό και τον
ήλιο μας μέχρι την όραση και τα χέρια μας για να μπορούμε να αγκαλιάζουμε)-όσο
μικρά και ασήμαντα τα θεωρούσαμε, να (ξανα)βρούμε τους αγαπημένους μας
ανθρώπους, να γίνουμε καλύτεροι, περισσότερο άνθρωποι…
Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πληκτρολογείστε το σχόλιό σας...