Το burnout για το οποίο κανείς δεν μιλά…εκείνο των γονέων

Από την Εναλλακτική Δράση

Νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Clinical Psychological Science συμπεραίνει ότι το γονεϊκό burnout μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Σε δύο μακροχρόνιες μελέτες, αναλύθηκαν 918 και 822 συμμετέχοντες αντίστοιχα, οι οποίο συμπλήρωναν διαδικτυακές φόρμες κάθε χρόνο.

Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι το γονεϊκό burnout έχει πολύ σοβαρότερες παρενέργειες απ’ ότι πιστεύαμε πριν. Το burnout συσχετίστηκε με ιδεασμό απόδρασης – η φαντασίωση που έχει ο γονέας να φύγει από το σπίτι και από ό,τι τον αγχώνει – όπως επίσης και συμπεριφορά παραμέλησης, αλλά επίσης και μια ιδιαίτερη κατηγορία «βίας» που περιελάμβανε λεκτική και ψυχολογική επιθετικότητα (όπως απειλές ή προσβολές), ακόμα και σωματική επιθετικότητα που κατευθυνόταν προς τα παιδιά. Το πιο αξιοπρόσεκτο στοιχείο των ερευνών ήταν ότι οι γονείς ήταν απολύτως ειλικρινείς.

Γιατί οι γονείς εμφανίζουν σύνδρομο εξουθένωσης;

Έχουμε μάθει κοινωνικά ότι οι γονείς δεν πρέπει και δεν μπορούν να βιώσουν burnout. Διδασκόμαστε ότι το να είσαι γονιός φέρνει μόνο συναισθήματα πληρότητας και ανταμοιβής. Ωστόσο, αυτός ο μύθος που έχει χτιστεί γύρω από την ανατροφή των παιδιών μπορεί να βλάψει τους γονείς.

Φανταστείτε ότι εργάζεστε για έναν τέτοιο εργοδότη: οι απαιτήσεις υπερβαίνουν την ικανότητά σας να ικανοποιήσετε, και τα standard για επιτυχία πάντα μεταβάλλονται, με έντονη συναισθηματική πίεση. Εργασίες χωρίς τέλος και κανένας σταθμός τερματισμού στο τέλος – οι τέλειες συνθήκες για burnout. Οι δάσκαλοι το βιώνουν. Οι νοσηλευτές το ίδιο. Αλλά το βέβαιο είναι πια πως και οι γονείς και χρειάζεται να μιλούν γι΄ αυτό.

Είναι πράγματι αλήθεια: τα παιδιά μας βασίζονται σε εμάς και είναι ουσιαστικά αβοήθητα χωρίς την παρουσία μας. Η σχέση με τους γονείς είναι κρίσιμης σημασίας για την ψυχολογική ανάπτυξή τους. Η προσκόλληση ή η παραμέληση μπορούν να αποβούν καταστροφικές για τον ψυχισμό τους. Γι’ αυτό και είναι τόσο ταμπού το να μιλάμε για την εξουθένωση των γονιών. Αλλά αν δεν μιλήσουμε γι’ αυτό, δεν θα μπορέσουμε και να το λύσουμε.

Το θέμα είναι ότι αν δεν έχουμε, δεν μπορούμε και να δώσουμε. Αν είμαστε αποσυνδεδεμένοι από τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να προσφέρουμε τρυφερότητα και φροντίδα. Αν είμαστε υπό την πίεση του στρες, δεν μπορούμε πάντα να αποκρινόμαστε με υπομονή και να είμαστε και πρότυπα μίμησης. Και αφού είμαστε γονείς, είναι δική μας ευθύνη όταν αυτό συμβαίνει, όταν το burnout πλησιάζει, να φροντίζουμε πρώτα τον εαυτό μας.

enallaktikidrasi.com