Τα παιδιά μας, αυτά τα υπέροχα πλάσματα...

Για ποιους λόγους ο καθένας από εμάς αποφασίζει να κάνει οικογένεια; Τι σημαίνουν τα παιδιά για εμάς και τους γύρω μας; Η απόφαση αυτή λαμβάνεται συνειδητά και ηθελημένα ή επειδή είναι το «κοινωνικά αποδεκτό»; Κατά πόσο βιώνουμε τα παιδιά μας σαν «βάρος» που «κάνουν την ζωή μας πιο δύσκολη» ή σαν όμορφα πλάσματα που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη;

Πολύ συχνά και σε ποικίλα πλαίσια ακούω να περιγράφονται τα παιδιά ως «τύραννοι» που έχουν έρθει για να δοκιμάσουν τους γονείς τους ή γονείς να περιγράφονται ως «άτυχοι» που έχουν παιδιά «γκρινιάρικα», «χειριστικά», «δύσκολα», «άτακτα», «ανυπάκουα». Σε εκείνο το σημείο είναι που αναρωτιέμαι την δύναμη αυτών των περιγραφών, στο πώς μπορούν αυτές να πλάσουν χαρακτήρες και να δημιουργήσουν μελλοντικές καταστάσεις.

Αντίστοιχα, σκέφτομαι την καθοριστική δύναμη που μπορούν να έχουν οι όμορφες περιγραφές των παιδιών μας όχι μόνο στους τρίτους, αλλά κυρίως προς εκείνα ή προς τον εαυτό μας. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να είμαστε κοντά τους, να τους δείχνουμε τον θαυμασμό μας και την περηφάνια μας γι’ αυτά. Κυρίως, όμως, χρειάζονται να νιώθουν την αγάπη μας στις στιγμές που έχουν συμπεριφορές που μας αναστατώνουν, μας φέρνουν σε δύσκολη θέση ή μας εκνευρίζουν. Τα παιδιά με τις «άσχημες» συμπεριφορές τους προσπαθούν να συνεργαστούν μαζί μας και να μας επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους – όχι να μας τιμωρήσουν. Εκεί είναι που θέλουν την αγκαλιά μας, το χάδι μας, το τρυφερό μας βλέμμα.

Ας ανατρέξουμε στις πρώτες πρώτες στιγμές με τα παιδιά μας, πριν αρχίσουν να περπατάνε, να τρέχουν, να μιλάνε, να ζωγραφίζουν… Τότε τα λατρεύαμε άνευ όρων, αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτό που ήταν, ξεχωριστά, αξιαγάπητα πλάσματα. Αργότερα, η αγάπη και ο ενθουσιασμός μας άρχισαν να εκδηλώνονται κατά βάση όταν είναι ήρεμα, χαμογελαστά ή όταν καταφέρνουν καινούρια πράγματα. Αυτό, όμως, δεν τους αρκεί και καταλήγουν να δοκιμάζουν ποικίλους τρόπους και συμπεριφορές προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή των γονέων τους.

Να θαυμάζουμε τα παιδιά μας, να νιώθουμε ευλογημένοι που υπάρχουν στην ζωή μας, να μάθουμε από την χαρά και την αθωότητά τους, να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής μέσα από το βλέμμα τους, να απολαμβάνουμε κάθε τους στιγμή, να είμαστε παρόντες στην ζωή τους, να δείχνουμε πίστη στις ικανότητες και στην σοφία τους και, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τα παιδιά θα αρχίσουν να ανθίζουν, να εξελίσσονται και να φωτίζουν τον κόσμο γύρω τους… Τα παιδιά μας, αυτά τα μοναδικά, υπέροχα πλάσματα…

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια