Τρέξε παιδί μου τρέξε

Γράφει η Χριστίνα Σκορδή

"Το να προσπαθεί ένας γονιός να είναι τέλειος μοιάζει με ένα είδος ανθρώπου που τρέχει μαραθώνιο μέσα σε έναν βάλτο με ένα σακίδιο γεμάτο γατιά στην πλάτη του. Είναι πολύ διασκεδαστικό, συναρπαστικό αλλά και τρομακτικό, γιατί δεν πρόκειται να τα καταφέρει ποτέ", γράφει η Heather Havrilesky αρθρογράφος των Νew York Times.

Το να είσαι τέλειος και γονιός είναι δυο λέξεις που δεν μπορούν να ζήσουν στο ίδιο μέρος, η μία κοντά στην άλλη, τονίζει με σιγουριά και δεν έχω κανένα λόγο να μην την πιστέψω, αφού όλο και περισσότερες έρευνες λειτουργούν ως ηρεμιστικό στο καταπιεσμένο μυαλό των γονιών, που γνωρίζουν πολύ καλά πως το να έχεις παιδιά δεν έχει πάντοτε πλάκα. Αντίθετα μπορεί να γίνει απίστευτα αγχωτικό, ξεχνώντας πως μητρότητα και πατρότητα είναι δυο πολύ καλοί λόγοι για να είσαι ευτυχισμένος. Σε μια εποχή δύσκολη για μικρούς και μεγάλους, όπου οι γονείς χρειάζεται να είναι περισσότερο υποστηρικτικοί παρά απαιτητικοί, τι είναι αλήθεια αυτό που μας σπρώχνει να δημιουργήσουμε τέλεια παιδιά, με αμέτρητες γνώσεις και χόμπι;

Η ανάγκη μας να είναι πανέξυπνα και χαρισματικά με εξαιρετικές επιδόσεις; Ο φόβος μήπως απορριφθούν αν δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια; Μήπως για να τα δούμε επαγγελματικά πετυχημένα και μάλιστα σε έναν τομέα που εμείς δεν καταφέραμε; Θυμάμαι πριν ένα περίπου χρόνο πόση εντύπωση μου έκανε μια μητέρα στο πάρκο, όταν με ρώτησε αν μαθαίνει κάποιο όργανο η μικρή γιατί το δικό της το πήγαινε ήδη σε ωδείο. Κι ήταν τότε δύο χρονών…

Αφήστε τα παιδιά σας να πλήξουν, είναι δημιουργικό, διαβάζω σε μια άλλη έρευνα που αναφέρεται σε γονείς που αξιοποιούν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους πηγαινοφέρνοντάς τα σε φροντιστήρια, μαθήματα, ιδιωτικούς δασκάλους και γήπεδα, χωρίς ουσιαστικά να το χρειάζονται, οδηγούμενοι από μια δική τους επιτακτική ανάγκη να δώσουν τα πάντα σ’ αυτά. Πόσο πολύ, όμως, ακούμε τι μας λένε τα παιδιά μας; Πώς ορίζουν τα ίδια την ευτυχία τους; Μια άλλη έρευνα έρχεται να διαψεύσει τους περισσότερους γονείς που νομίζουν πως ο δικός τους ορισμός είναι ίδιος μ’ αυτόν του παιδιού τους. Τελικά, αυτή η καταπιεστική σχέση που επιβάλλουν κοινωνίες -ανασφάλειες, φόβοι- επισκιάζουν το πλέον σημαντικό: Να αγαπήσουμε τα παιδιά όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι…

philenews.com