Το τυφλό αγόρι

Ένα τυφλό αγόρι καθόταν στα σκαλιά ενός κτιρίου και είχε ένα καπέλο μπροστά από τα πόδια του. Δίπλα υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε: "Είμαι τυφλός, παρακαλώ βοηθήστε με." Μέσα στο καπέλο υπήρχαν μόνο λίγα κέρματα.

Ένας άνδρας που περνούσε εκείνη την ώρα, κοντοστάθηκε και σταμάτησε μπροστά από το τυφλό αγόρι. Έβγαλε μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα έριξε στο καπέλο. Ύστερα πήρε την πινακίδα, τη γύρισε ανάποδα, και έγραψε κάποιες λέξεις. Τοποθέτησε την πινακίδα πίσω στη θέση της, έτσι ώστε όσοι περνούσαν από μπροστά να βλέπουν τις λέξεις που έγραψε.

Σύντομα το καπέλο άρχισε να γεμίζει από κέρματα. Πολλοί περισσότεροι περαστικοί άφηναν πια χρήματα για το τυφλό αγόρι.

Το απόγευμα, ο άνθρωπος που είχε αλλάξει την πινακίδα γύρισε να διαπιστώσει πώς πάνε τα πράγματα.

Το αγόρι τον αναγνώρισε από τα βήματά του και τον ρώτησε:

«Εσύ είσαι αυτός που άλλαξε την πινακίδα μου σήμερα το πρωί; Τι έγραψες;»

«Έγραψα το ίδιο που είχες γράψει, αλλά με διαφορετικές λέξεις» απάντησε στο παιδί.

Αυτό που είχε γράψει ήταν το εξής:

«Σήμερα είναι μια υπέροχη ημέρα και δεν μπορώ να την δω.»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και οι δύο προτάσεις έλεγαν στους περαστικούς ότι το αγόρι είναι τυφλό. Όμως, η πρώτη πρόταση έλεγε απλά ότι το αγόρι είναι τυφλό, ενώ η δεύτερη πρόταση υπονοούσε πόσο τυχεροί ήταν οι περαστικοί που δεν είναι τυφλοί. Γι’ αυτό η δεύτερη φράση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική.

Χρειάζεται λοιπόν να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε. Να είμαστε δημιουργικοί. Να καινοτομούμε. Να σκεφτόμαστε θετικά και με διαφορετικό τρόπο.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα antikleidi.com