Με συγχωρώ!

Για να είμαστε ευτυχισμένοι, χρειάζεται να δεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ακριβώς γι’ αυτό που είναι. Όσο σημαντικό είναι να συγχωρέσουμε τους άλλους, άλλο τόσο σημαντικό είναι να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας, αν θέλουμε να ζούμε γαλήνια και να απαλλαγούμε από τον πόνο και τις στενοχώριες του παρελθόντος.

Ερευνώντας την ενοχή, την ντροπή και την αμφιβολία για τον εαυτό μας

Προκειμένου να ανακαλύψουμε τις στιγμές και τα γεγονότα που προκάλεσαν ή προκαλούν μέχρι και σήμερα αισθήματα αμφιβολίας για τον εαυτό μας, μπορούμε να ακολουθήσουμε την παρακάτω άσκηση (Εναλλακτικά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικές λέξεις, όπως ενοχή, ντροπή, αυτο-απόρριψη, αυτο-αμφιβολία, γιατί η κάθε μία από αυτές μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικές απαντήσεις και συναισθήματα μέσα μας):

1^ο βήμα: Καταγράφουμε τις παρακάτω φράσεις και τις συμπληρώνουμε με ό,τι μάς έρθει στο νου:

·  Νιώθω ενοχή, ντροπή, απόρριψη ή αμφιβολία για τον εαυτό μου όταν ……………………………………………………………………………………………………………

· Αυτό που θα ήθελα να κρύψω από τους άλλους είναι ……………………………………………………………………………………………………………

2^ο βήμα: Ζητώντας συγχώρεση

Όταν έχουμε ανακαλύψει αυτά που μας εμποδίζουν να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας, μπορούμε να προχωρήσουμε στις παρακάτω ενέργειες.

1.      Καλό είναι να σιγουρευτούμε πρώτα ότι όντως η πράξη μας αντιτίθεται στις αρχές της συνείδησής μας ή ότι έχουμε κάνει σε κάποιον κάτι που δεν θα θέλαμε να κάνει σ’ εμάς. (Γιατί μπορεί να μην υφίσταται κάτι τέτοιο και να καταλάβουμε, τελικά πως αδίκως αισθανόμαστε ενοχή ή αυτό-απόρριψη.)

2.      Σε περίπτωση που όντως πιστεύουμε ότι ενεργήσαμε άδικα, τότε αναλύουμε για ποιον λόγο λειτουργήσαμε έτσι. Ενδεχομένως αισθανθήκαμε φόβο, θυμό, αδικία, πόνο ή ενοχή. Κάποιος βαθύτερος πόνος ή φόβος μάς ώθησε να συμπεριφερθούμε με τρόπο που τώρα δεν εγκρίνουμε.

3.      Αφού συνειδητοποιήσουμε ποια συναισθήματα μάς οδήγησαν στη συμπεριφορά αυτή, μπορούμε να αναλύσουμε ποιες σκέψεις ή πεποιθήσεις μάς οδήγησαν στα συναισθήματα αυτά.

4.      Στη συνέχεια μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις, προκειμένου να μη νιώθουμε έτσι και να μην προβούμε στις ίδιες συμπεριφορές για τις οποίες μετά μετανοήσαμε. Η μεταβολή των νοητικών και συναισθηματικών μηχανισμών που μας οδηγούν σε συμπεριφορές που δεν εγκρίνουμε, είναι μία πραγματική μετάνοια.

5.      Ένα καλό και απελευθερωτικό βήμα είναι να ζητήσουμε συγχώρεση από αυτούς που πληγώσαμε.

Η αντίσταση στο να ζητήσουμε συγχώρεση

Για τους περισσότερους από εμάς δεν είναι και τόσο εύκολο να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη, ακόμα κι αν γνωρίζουμε ότι έχουμε φερθεί εγωιστικά. Αν παραμείνουμε προσκολλημένοι στο «εγώ» μας και την εντύπωση που έχουν οι άλλοι για εμάς, τότε δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Καλό είναι να θυμόμαστε πως η συγχώρεση είναι μία εμπειρία αυτοταπείνωσης και δεν έχει καμία σχέση με την αυτολύπηση, την αυτοαπόρριψη ή την αυτοτιμωρία. 

Η «απελευθέρωσή» μας θα έρθει μόνο με την αναγνώριση των λαθών και των αδυναμιών μας και με τη συγχώρεση του εαυτού μας.

Συγχωρώντας τον εαυτό μας

Είναι καλό να έχουμε στο νου μας ότι δεν χρειαζόμαστε τη συγχώρεση των άλλων, αλλά μόνο τη δύναμη να ζητήσουμε συγγνώμη ∙ μία συγγνώμη ειλικρινή, που βγαίνει από την καρδιά. Αν εμείς ζητήσουμε συγχώρεση και ο άλλος δεν είναι ακόμη έτοιμος να μας συγχωρήσει, αυτό δεν χρειάζεται να αποτελεί δικό μας πρόβλημα. Εμείς πραγματοποιήσαμε το «καθήκον» μας, είμαστε απελευθερωμένοι και με καθαρή συνείδηση. Ο άλλος έχει το δικαίωμα και την προσωπική βούληση να επιλέξει αν θα συγχωρήσει ή αν θα «το κρατήσει».

Μπορούμε, ακόμη, να κάνουμε οποιαδήποτε ενέργεια κρίνουμε απαραίτητη σε πρακτικό επίπεδο για να διορθώσουμε κάποιο λάθος που έχουμε κάνει. Μπορεί να αποφασίσουμε να προσφέρουμε κάποια εθελοντική εργασία, όπως να προσφέρουμε στους φτωχούς, στα ορφανά, στους τυφλούς, στους ηλικιωμένους κλπ.

Ας θυμόμαστε και ορισμένες αλήθειες:

·         Το να ζητώ συγχώρεση δεν σημαίνει ότι είμαι κακός, αλλά ότι αναγνωρίζω την άγνοιά μου και θέλω να απελευθερωθώ από αυτήν.

·         Αγαπώ, δέχομαι και εκτιμώ τον εαυτό μου όπως είναι.

·         Αξίζω την αγάπη και το σεβασμό όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την εμφάνισή μου, την κοινωνική μου θέση, το επάγγελμά μου, τις γνώσεις μου, την καταγωγή μου, τα επιτεύγματά μου και το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα.

·         Η αξία μου ίδια με την αξία όλων των ανθρώπων, ούτε περισσότερη ούτε λιγότερη.

·         Κανείς δεν γεννήθηκε τέλειος. Όλοι κάνουμε πολλά λάθη. Αυτό είναι φυσικό. Αλλά δεν είναι φυσικό (σωστό) να μη συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους γι’ αυτά τα λάθη.

Ας έχουμε, όμως, στο νου μας ότι οι αλήθειες αυτές υπάρχουν για να ελευθερωθούμε από την ενοχή, την ντροπή και την αμφιβολία για το παρελθόν και όχι για να μας δίνουν την άδεια να κάνουμε ό,τι θέλουμε στο μέλλον. Το σημαντικό είναι να διδαχτούμε από τα λάθη μας και να μην τα επαναλάβουμε.

Βιβλιογραφία:

Ανθρώπινη Αρμονία – Tόμος 1 Φυλλάδιο αρ. 56

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος